Corona is een clusterbom in onze samenleving. Er is weinig dat ons leven op dit moment meer beïnvloedt én ons onderling meer verdeelt dan Corona. Ik krijg ook veel berichten van jullie over keuzes in deze crisis. En omdat ik recht wil doen aan jullie indringende vragen schrijf ik dit langere blog en wil ik iets te delen van m’n dilemma’s en onze eigen keuzes. En ik hoop dat je me tot het einde kunt volgen.

Vandaag kondigt Wopke Hoekstra aan werk te willen maken van een betere strafrechtelijke aanpak van anti-homogeweld. Het is mooi om de lijsttrekker van het CDA daarin aan onze zijde te vinden.

De situatie is zorgelijk. Ik houd mijn hart vast voor chronisch zieken die wachten op een vaccin. Voor een wijkverpleegkundige die hoopt op weinig uitval van collega’s, van personeel en voor de persoon met ernstige psychische problematiek wiens leven verslechtert. De lockdown wordt verlengd tot 2 maart. Dat begrijp ik. En tegelijkertijd is het goed nieuws dat de scholen opengaan.

Wat een jaar hebben we gehad. Het is nu bijna een jaar dat we onderweg zijn in deze coronapandemie. En als ik het een beetje goed aanvoel, en als ik een beetje om mij heen kijk, dan merk ik dat velen van jullie uitgeput raken. Moe. Moe van corona, moe van de maatregelen, moe van de discussies over de maatregelen. Je maakt je zorgen over mensen om je heen. Ouderen en jongeren die eenzaam raken. Ondernemers die bang zijn, die vrezen voor hun zaak. Redden ze het wel in deze tijd? En we zijn allemaal ook nog geschokt door de rellen de we afgelopen weekend zagen.