Af en toe beland ik in een twitterstormpje. Twitteraars gaan dan ongeveer 24 uur op je los, totdat er weer iets nieuws is om je druk over te maken. Reden om je daar vooral zelf niet te druk om te maken. Maar bij een stormpje over moslims en islam beloofde ik nog terug te komen op de ophef.

Wat goed om jullie weer te zien. In levende lijve. Dat is beter dan achter zo’n schermpje. Vorige week was ik bij Jan Terlouw, oud D66-leider, en ik vertelde dat wij weer een congres zouden hebben. Hij zei me: ‘Nou als ik een congres toesprak, dan werkte het nooit als ik er een college van maakte. Dan raakte ik ze niet. Je moet er een beetje een preek van maken.’ Toen dacht ik: als zelfs een oud D66-leider mij aanmoedigt om een preek te houden, dan laat ik mij dat geen twee keer zeggen. Dus ik heb drie punten.

Direct zien welke keuzes we maken? Klik hier.

We leven in onzekere tijden. De voorbije maanden hebben een grote impact op onze samenleving. We zagen de verschrikkingen en het lijden van de mensen in Oekraïne en daarmee zagen we ook dat veiligheid allesbehalve vanzelfsprekend is.

Het houdt nog niet over. Dat kerkbezoek van ons na de coronacrisis. Ik dein zelf weer graag mee in het koor van de kerk en ben blij opnieuw aan te kunnen schuiven. In mijn eentje zou ik het als gelovige waarschijnlijk ook niet volhouden in de seculiere poolwind van onze cultuur. Maar echt uitverkocht zijn onze kerkdiensten nog niet. En er zijn meer kerken waar het vooralsnog minder druk is dan voor de coronacrisis.