Het zijn ongekende en zware tijden. De verhalen van mensen die alleen en zonder hun geliefden op de Intensive Care liggen met de angst om alleen te moeten sterven, grijpen me enorm aan. De eenzaamheid van zoveel mensen in onder meer verpleeghuizen is zo ontzettend verdrietig. En ik hoor van veel kanten hoezeer mensen zich zorgen maken om hun gezondheid, hun geliefden, hun inkomen. Meer dan ooit weten we hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn..

Het is zo erg om te zien. Een oude vrouw die achter het raam van een verpleeghuis alleen nog maar kon zwaaien naar haar dochter en kleindochter. Zoveel mensen die angstig zijn. Bang om ziek te worden. Bang om hun baan, hun bedrijf te verliezen. Bang om een geliefde te moeten missen.

De coronacrisis laat zien dat wij hele kwetsbare mensen zijn. Dat we afhankelijk zijn als samenleving. Hoe afhankelijk we zijn van goede zorg en de toegewijde mensen die in onze zorg werken. De coronacrisis laat soms ook lelijke kanten van onszelf zien. Als we gaan hamsteren en als wiet en toiletpapier tot de eerste levensbehoeften blijken te horen. Maar het laat ook zien hoeveel goeds er is in onze samenleving. Mensen die elkaar helpen. Ik wil #nietalleen noemen. Een prachtig initiatief dat mensen met elkaar in contact brengt die zorg nodig hebben en dat kunnen bieden. Zodat niemand er alleen voor staat.

Vorige week maakte ik me nog druk om coalitiegedoe dat nu opeens totaal ridicuul is geworden. Zaterdag stond ik in een volle strandtent in Katwijk, waarvan ik het met terugwerkende kracht absurd vind dat die zo vol was. Zondag hebben we als gezin afgestemd op Groot Nieuws Radio en naar de mooie overdenking van Ron van der Spoel geluisterd over schuilen bij God.