President Trump heeft steeds een aanhang gehad die in hem geloofde. Voor een niet onbelangrijk deel zijn dat christenen die hem alles lijken te vergeven. Waar een immorele misstap van president Clinton het begin was van een Republikeinse poging om hem uit zijn ambt te zetten, daar kon president Trump zich vier huwelijken en talloze affaires veroorloven. Een tape waarin Trump zijn ‘grab ‘em by the pussy’-advies gaf, was geen reden hem niet meer te steunen. Na een racistische en antisemitische demonstratie in Charlottesville – ‘Jews will not replace us!’ – zei president Trump dat ‘beide zijden’ hier schuld hadden. Het was voor veel evangelicals geen reden hem de rug toe te keren. Zelfs na de orgie van geweld bij de bestorming van het Capitool en de vijf doden die toen vielen, zijn er nog altijd hele volksstammen die hopen op de terugkeer van hun politieke verlosser.

Het is op de drempel van het oude, veelbewogen jaar en van het nog onbestemde nieuwe jaar dat ik jullie nog een laatste keer in 2021 schrijf. En dat doe ik omdat we ook op de drempel van de oude en de nieuwe kabinetsperiode staan.

Bij de wisseling van de wacht waarin de ene bewindsliedenploeg gaat en de andere half januari komt, gaan Arie Slob en Paul Blokhuis afscheid nemen van de landelijke politiek. En dat doen ze na meer dan vier jaar waarin ze in de Haagse vuurlinie hebben gestaan. Vier volle jaren waarin ze zich met hart en ziel hebben ingezet voor hun beleidsterreinen en daarmee voor hun naaste en daarmee voor God.

Mag ik een bekentenis doen?

Jarenlang had ik niet veel met het Kerstfeest. Het was me een beetje te kitscherig geworden. Te mooi, te glimmend, meer gericht op shoppen, lampjes en versieringen dan op de betekenis van de geboorte van Christus. Het feest kwam en ging, alles stond in het teken van dat feest, maar het raakte me nauwelijks.