Half juli wees een kennis (Jankees Klapwijk) mij op een subsidie van de provincie Overijssel voor zonnepanelen. Particulieren en kleine bedrijven konden gezamenlijk een aanvraag indienen voor een subsidie. Ik had zelf al eens gekeken naar de aanschaf van zonnepanelen, maar de investeringskosten en de lange terugverdientijd maakten de drempel te hoog. Met een beetje subsidie en gezamenlijk inkoopvoordeel zijn zonnepanelen opeens wel rendabel. Reden voor mij om dit initiatief van harte te ondersteunen en mijzelf en mijn netwerk in te schakelen. ZonDeventer was geboren.

Om in aanmerking te komen voor de subsidie moesten ca 50 huishoudens zich voor 1 september aanmelden. Dat leek een behoorlijke uitdaging omdat de schoolvakanties net waren begonnen en Deventer leegstroomde. Maar een snel opgezette website en een foto op het dak van de Ulebelt in het Deventer Dagblad deed wonderen. De aanmeldingen stroomden binnen en het was noodzakelijk een inschrijfstop in te stellen omdat het maximum van 200 Wp werd overschreden. Wat opviel was de grote bereidheid van deelnemers om mee te denken en zich in te zetten voor het project.

Het succes van ZonDeventer laat opnieuw zien dat het bewustzijn en het enthousiasme voor duurzaamheid in Deventer groot is. Op 29 september was er een vol stadshuis met allerlei verenigingen en stichtingen die zich met duurzaamheid bezig houden. Wij mogen als gemeente trots zijn op zoveel betrokken inwoners. Het laat zien dat we ook voor duurzaamheid kunnen rekenen op de kracht van de stad.

Maar als de samenleving het thema zelf al oppakt wat is dan nog de rol van de overheid? Dat is heel simpel: faciliteren. De gemeente moet initiatieven ondersteunen en vooral belemmeringen wegnemen. Helaas is dat niet de sterkste kant van de overheid. De laatste jaren is de overheid op het gebied van duurzaamheid een onbetrouwbare partner. Subsidies worden gelanceerd om vervolgens vanwege succes niet verlengd te worden. Ook ambtelijke stroperigheid, onwil, en bureaucratische regeltjes kunnen energie-innovatie flink frustreren. Dat slaat initiatieven doodt.

Een recent slecht voorbeeld is de stichting Aardehuis. Deze stichting wilde in Deventer de eerste wijk met aardehuizen bouwen, maar is noodgedwongen uitgeweken naar Olst. Het ambtelijk apparaat wilde niet mee werken. Een schitterend en lovenswaardig initiatief is aan onze neus voorbij gegaan.

Wat mij betreft gebeurt dat niet nog een keer. Bij de bespreking van de Uitvoeringsagenda Duurzaamheid op 26 oktober zal ik daar aandacht voor vragen. Alleen als de gemeente haar faciliterende rol serieus neemt kan het initiatief voor duurzaamheid met een gerust hart aan de stad worden overgelaten.

En als dat lukt, zie ik een zonnige toekomst voor Deventer.

Arie de Niet