Overheidsgeld wordt oneerlijk verdeeld over gezinnen. Werkende ouders die hun kinderen naar de kinderopvang brengen, krijgen hiervoor ondertussen al bijna 1 miljard euro aan overheidssubsidie, terwijl ouders die hun kinderen zelf willen opvoeden en daarvoor een financieel offer brengen geen overheidssteun krijgen voor hun beslissing.

 

In de ogen van de overheid is er maar één gezinsvorm die ideaal is: het tweeverdienersgezin met een onderhandelingshuishouden, die gebruik maakt van de kinderopvang. Als dit gezin alle overheidssteun krijgt, worden ouders die bewust kiezen voor een andere gezinsvorm gedupeerd. Want niet alle ouders willen meer uren steken in de arbeidsmarkt. Uit onderzoek van de Britse socioloog Catherine Hakim blijkt dat overal in Europa – van Spanje tot Zweden – slechts een minderheid van vrouwen een fulltime baan begeert naast het moederschap. Een even groot deel van de vrouwen blijft liever thuis met de kinderen.

 

In Zweden werken ouders meestal fulltime, het geboortecijfer is redelijk hoog en de economie doet het goed. De meeste kinderen worden na het zwangerschapsverlof van een jaar opgevoed in kinderdagverblijven. Maar niet alle ouders ervaren dit als de optimale situatie. Er is volgens hen weinig keuzevrijheid. Door de belastingdruk zijn alternatieven veelal onbetaalbaar. En tenslotte eindigen veel huwelijken in een echtscheiding, wat ook niet bevorderlijk is voor de kwaliteit van het gezinsleven.

 

Om de keuzevrijheid van ouders te maximaliseren is het beter om de Wet Kinderopvang te vervangen door de invoering van een vierjarig kindgebonden budget voor elk kind. Dit kunnen de ouders naar believen uitgeven aan kinderopvang of gebruiken om het verlies van een salaris te compenseren. De ChristenUnie is niet tegen kinderopvang, maar wel tegen een klimaat waarin kinderen ondergeschikt worden gemaakt aan de economische eisen van de maatschappij. De kosten van de vergrijzing mogen niet eenzijdig afgewenteld worden op de gezinnen.