Het is 23 jaar geleden dat ik in mijn eerste studiejaar op dinsdagavond snel naar huis fietste om op tijd te kunnen zijn voor een nieuwe aflevering van North and South. Samen met mijn huisgenoten was ik in de ban van deze dramaserie over de Amerikaanse burgeroorlog. Maar sindsdien heeft geen tv-serie me meer aan de buis kunnen kluisteren. Ik laat de discussie thuis over Wie is de mol? met vreugde langs me heen gaan en, in tegenstelling tot mijn dochters, gun ik The Voice geen blik waardig. Maar nu is Borgen in beeld gekomen en kan ik niet ontkennen dat die me boeit. Het is een Deense serie over een politica, Brigitte Nyborg, die onverwachts premier van haar land wordt. En ze komen allemaal langs: machtsbeluste politici, manipulerende spindoctors, rellerige journalisten en de wanhopige gezinsleden die de prijs betalen voor het gulzige beroep van de politicus in hun midden. Politiek drama in optima forma.

Natuurlijk fascineert Borgen (vernoemd naar het Deense Binnenhof) mij omdat de verhalen herkenning oproepen. Ik heb van dichtbij gezien hoe het politieke bedrijf mensen opslokt en voor spanning zorgt met het thuisfront. Ik heb meegemaakt dat ik binnen nog druk aan het vergaderen was over het verkiezingsprogramma, terwijl het buiten al door columnisten werd neergesabeld. Ik heb gemerkt hoe ingewikkeld het is om in de barre praktijk aan je idealen vast te houden. En ik merk natuurlijk zelf hoe gulzig politiek kan zijn. Politiek dringt tot diep in je privéleven door omdat het nieuws nooit ophoudt, avonden en zaterdagen erdoor worden opgeëist en je het alleen met hart en ziel goed kunt doen. En dan zit ik in de politieke luwte op een plek dat in niets lijkt op het politieke leven van premier Nyborg in Borgen.

Het mooie van de serie is dat deze vooral laat zien dat politiek mensenwerk is. Veel te vaak is politiek omgeven door bijtend cynisme en diep wantrouwen. In de perceptie van velen gaat het politici slechts om macht, en vaak worden idealen van politici pas weer geloofd als die politici weer gewone burgers zijn geworden. Daarmee wordt veel politici onrecht aangedaan en het is funest voor een gezond debat over ideeën van politieke idealisten.

In Borgen zie je tranen, boosheid, wanhoop, vreugde, vertwijfeling, overtuiging en alles wat politici nog meer tot echte mensen maakt. Je ziet ook de ingrijpende beslissingen over bijvoorbeeld nieuwe bezuinigingen en de oorlog in Afghanistan en het illustreert het feit dat politiek een ernstige zaak is. Politiek is gulzig, ontaardt soms in een vuil spelletje, maar is ook een zaak van vrede en oorlog, recht en onrecht, hoop en wanhoop.

Als de schijn niet bedriegt, groeit het aantal christenen dat politiek ook te vies vindt om echt beet te pakken. Ze willen dat christenen zich niet inlaten met macht, met het politieke gevecht over de koers van beleid. Ze zouden in Borgen zomaar een bevestiging van hun keus kunnen zien. En het is waar, je houdt schone handen als je ze alleen maar in de lucht steekt bij een lied of vouwt voor gebed. Maar de wereld aan haar lot overlaten, is ook een keus met gevolgen. Met de weigering om je hand uit te steken of ook politiek te doen wat je kunt om je naaste te helpen, beken je kleur. Je omdraaien en weglopen als er ingrijpende beslissingen moeten worden genomen, heeft gevolgen voor de aard van die beslissingen. Politiek is de plaats waar macht en moraal elkaar ontmoeten en waar mensen van vlees en bloed ingrijpende keuzes moeten maken. Ik ben er diep van overtuigd dat christenen daar bij moeten zijn. Via een stem op een partij, gebed voor politici, betrokkenheid op besluitvorming of het zitting nemen op een gekozen zetel.

Het is God zelf die deze wereld niet te vies vond om te helpen. Het is God zelf die zich Immanuel noemt, in Christus, en er altijd bij is. Dat is geen rechtvaardiging om te blijven zondigen en mee te doen met politieke spelletjes. Het blijft een reëel gevaar om kopje onder te gaan in het gulzige politieke bedrijf. Maar Gods mededogen met deze zondige wereld is een aanmoediging om als navolger van Christus er wel bij te zijn daar waar beslissingen worden genomen. Borgen laat mij zien wat de wereld van politiek allemaal kan inhouden. Het evangelie moedigt mij aan om dichtbij God te blijven en tegelijk middenin in die wereld te gaan staan.

Deze column verscheen ook in het Nederlands Dagblad van 20 april 2012.