Ondanks deze en andere overeenkomsten blijken uit zijn vergelijkende studie naar Yoder en O’Donovan ook grote verschillen. Neem bijvoorbeeld hun inschatting van dwang en dwangmiddelen. O’Donovan ziet ‘het zwaard’ van de overheid (Romeinen 13), in de vorm van rechterlijke of politionele dwang, of zelfs van internationale militaire interventie, als iets dat weliswaar misbruikt kan worden, maar in principe een blijk is van Gods zorg om kwaad juist te beteugelen; deze zorg wordt onder christenen wel ‘algemene genade’ genoemd. 

 
Volgens Yoder is met het ‘zwaard’ in Romeinen 13 zeker geen militaire interventie bedoeld. Hij benadrukt dat Jezus afzag van elke vorm van dwang of geweld, en dat deze stijl van leven een voorbeeld is voor iedereen die in deze kwaadaardige wereld leeft; dus ook voor niet-christenen! Hoewel hij overheidsdwang via rechters en politie kan billijken en erkent, ziet hij veel misbruik; bovendien heeft inzet van christenen binnen overheden (sinds de 4e eeuw, onder Constantijn) vooral geleid tot aantasting van de moraal van kerken en christenen.

 
O’Donovan trekt als conclusie dat christenen prima overheidsgerelateerde verantwoordelijkheden op zich kunnen nemen, zoals bijvoorbeeld het ambt van rechter. Hoewel Yoder dat niet uitsluit, ziet hij christenen zich bij voorkeur inzetten via geweldloze vormen van sociale inzet, ook in de vorm van internationale hulp. Christenen behoren vredestichters te zijn. Geen van beiden bepleit dus terugtrekking uit de samenleving, al vullen ze de positieve deelname verschillend in.

  
Wie interesse heeft in de resultaten van het onderzoek, kan contact opnemen met het WI, via robnijhoff@christenunie.nl of 033-4226961.

Daniel Pungu