Het voorstel van de ChristenUnie om onderzoek te doen naar het verplicht stellen van een internetpornofilter kreeg in de christelijke media nogal wat bijval. Inderdaad, velen zullen het terecht eens zijn met het beoogde doel om onze kinderen te beschermen tegen de uitwassen van porno, maar betekent dit dan ook dat we het voorstel moeten steunen? Is dit werkelijk de best mogelijke oplossing vanuit christelijk perspectief?

Internetgebruik is een herkenbaar voorbeeld van hoe moeilijk we het vinden, ook in christelijke kring, om met vrijheid om te gaan. En dat terwijl vrijheid een kernwaarde van het evangelie is.

Volgens de Bijbel is God liefde en liefde kun je alleen geven en ontvangen in vrijheid. Je kunt het immers niet opleggen, kopen, of afdwingen (ook niet met goede bedoelingen).

Is de kern van het probleem niet veel meer hoe we als individu, gezin en samenleving die lastige balans tussen vrijheid en verantwoordelijkheid goed houden? Juist als christenen zouden we moeten weten dat je offers aan afgoden nooit duurzaam met wetten stopt, maar met een blijde boodschap van genade en verandering van hart en gedrag.

Niet praten
Het in eerste instantie sympathieke argument om met een pornofilter te voorkomen dat onze kinderen opgroeien met verkeerde ideeën over seks, verdient nadere overdenking. Impliciet betekent het ook dat we er dus niet in slagen met onze kinderen over seksualiteit te praten op een vrijmoedige, Bijbelse manier. En op tijd. Dat wil zeggen: voordat we ze een smartphone geven. Als wij dat niet doen of durven, van wie moeten ze die positieve visie dan wel krijgen. Uitwassen verbieden kan helpen, maar lijkt me niet genoeg.

We ontkomen niet aan kritische zelfreflectie. In het verleden en ook nu, hebben we al te gemakkelijk de nadruk gelegd op christelijk gedrag en op regels, ten koste van het hart en de overtuiging. Waarom zou je iets blijven geloven als je het niet meer begrijpt of uitgelegd krijgt waarom het de moeite waard is? Juist in het evangelie gaat het eerst over genade en liefde (de waarde) en dan pas over Christus navolgen uit dankbaarheid, met de wet als leidraad (de norm). Zou de te prominente rol van porno in de samenleving ook hebben kunnen ontstaan, wanneer wij als christenen vrijmoedig over liefde en seks hadden gesproken en dat zo voorgeleefd hadden? Seksualiteit is tenslotte een onderdeel van de schepping en Hooglied is niet voor niets een Bijbelboek.

Effectief
De christelijke minderheid in Nederland moet zich nu afvragen of het de boodschap van het evangelie effectief communiceert en recht doet, door weer de nadruk te leggen op regels en verboden (hoe goed bedoeld ook). De intenties om een andere visie op seksualiteit in de samenleving te krijgen en onze kinderen te beschermen zijn lovenswaardig, maar er zijn voldoende bezwaren aan te voeren om dat niet in eerste instantie via een opgelegd pornofilter te bereiken. Christenen in Nederland moeten eerst over het Hooglied praten, en dan pas over een internetpornofilter.

Zet je in om terug te keren tot de kern van het evangelie. Leef het voor, om onze kinderen en medeburgers te overtuigen dat ook te doen, en zo het kwade door het goede te overwinnen.

Wilhelm Kolkman is lid van het Curatorium van het WI van de ChristenUnie. Hij schreef dit artikel op persoonlijke titel. Het verscheen ook in het Nederlands Dagblad van 3 augustus.