Zo’n tien dagen voor de verkiezingen verrast ds. Paul Visser met een opmerkelijke beschouwing: christelijke partijen geven meer ellende dan dat ze goed doen. Diezelfde christelijke partijen zijn juist nu op campagne. Zij zoeken steun voor hun boodschap. Zij willen straks invloed op het overheidsbeleid uitoefenen. Maar ds. Visser steekt een flinke spaak in het wiel.

Visser denkt dat christelijke partijen het omgekeerde bereiken van wat zij beogen. Het christelijk gedachtegoed is in een ontkerstende samenleving onwelkom. Het maakt krachten los die tot het tegenovergestelde leiden. Hij zou liever een ander bestel zien met enkele partijen waarin ook christenen actief zijn.

Ik wil als actief politicus voor de ChristenUnie het beeld dat ds. Visser schetst krachtig weerspreken. Mijn ervaring is dat aanhangers van andere partijen wel degelijk willen horen wat christenen te zeggen hebben. Zeker, er is tegenstand. Dit wordt maar al te zichtbaar als in verkiezingstijd het luisteren verleerd lijkt en de polarisatie, aangewakkerd door de media, helemaal terug is. En inderdaad zijn morele of medisch-ethische standpunten van christelijke partijen al gauw het mikpunt. Maar het verbale geweld richt zich niet alleen op christenen. Zie eens in welke bewoordingen de ‘socialisten’ worden weggezet of sommige ‘kapitalistische’ standpunten van de VVD.

Straks is het campagnerumoer weer achter de rug en heeft iedereen dezelfde kansen. Zijn christelijke partijen minder effectief? Hopelijk is ds. Visser niet vergeten hoe met de ChristenUnie in het kabinet (2007-2010) er een wending kwam in het abortusbeleid (meer preventie, terugdringen aantal abortussen). Voor de inbreng van christelijke partijen bestaat in het parlement over het algemeen brede waardering. Hun voorstellen worden gevolgd, anders kon Esmée Wiegman niet uitgroeien tot het Kamerlid met de meeste aangenomen moties. Christelijke partijen hebben in een democratisch bestel als het onze volop mogelijkheden. Wat hier de ‘ellende’ van is, kan ik niet inzien.

capitulatie

Ik ken ds. Visser goed genoeg om te weten dat hij christelijke politici van harte steunt. Tegelijkertijd zweeft hem een ander ideaal voor ogen. Het is de optie die vaker naar voren wordt gebracht. Laten we stoppen met het christelijke vlagvertoon met eigen partijen en laat christenen maar actief worden in grote, meer algemene partijen. Dit zou in mijn ogen werkelijk een enorme capitulatie zijn. Dat betekent steun aan elk gedachtegoed waar christenen zich in herkennen. Wordt het dan liberaal, conservatief of socialistisch? Past dat vaandel dan beter?

Dit is zeker: van een herkenbaar christelijk geluid is dan geen sprake meer. De bezinning op christelijk politiek verzwakt, want die heeft geen eigen omgeving meer. Het maakt christelijke politiek ook niet effectiever.

Ik heb vaak christenen met een idealistische christelijke agenda zien verdwijnen in niet-christelijke partijen zonder dat daar ook maar enig resultaat van op te merken was. Zij kregen het systeem niet om en werden gedwongen standpunten te verdedigen die de hunne niet waren. Reken maar niet dat meerderheden in degelijke partijen open staan voor christelijke standpunten. Christelijke partijen ‘ondingen’? Het is een voorrecht dat we ze hebben! Het maakt duidelijk waar christenen voor staan.

jaloers

Wat zijn christenen in het buitenland vaak jaloers op de mogelijkheden die we in Nederland hebben zo onbelemmerd en onbekommerd politiek te bedrijven bij een open Bijbel. Die politiek verengen we niet tot een morele agenda, maar komt op voor godsdienstvrijheid wereldwijd, voor een goede omgang met Gods schepping, voor een open oog voor sociaal kwetsbaren, voor een verantwoord beheer van overheidsfinanciën. Om die politiek en de invloed ervan sterk te houden hebben christenen elkaar nodig. Te beginnen op 12 september.

auteur: Roel Kuiper • fractievoorzitter ChristenUnie Eerste Kamer