Het voorliggende rapport geeft geen éénduidig signaal af. De rapporteur geeft de Europese Commissie een aai over de bol in plaats van de noodzakelijke dringende aansporing om het beheer van de EU-begroting drastisch te verbeteren. Dit verslag maakt het EP afhankelijk van de goede wil van de Commissie, in plaats dat het opkomt voor de belangen van de vele belastingbetalers die waar voor hun geld willen zien.

Tot mijn ongenoegen stipuleert de Commissie dat de meeste onregelmatigheden en fraude met EU-gelden in de lidstaten plaatsvindt. Dat mag zo zijn, maar de Commissie heeft de plicht om de EU-fondsen te beheren en is uiteindelijk daarvoor verantwoordelijk. In vrijwel alle speciale verslagen van de Europese Rekenkamer is de frase te vinden dat Europese verordeningen te complex en onduidelijk zijn, doelstellingen niet helder zijn gedefinieerd en controle-systemen gebreken vertonen. Daarop mag én moet de Commissie aanspreekbaar zijn. Vergelijk de Raad van Bestuur van een multinational die zegt niet verantwoordelijk te zijn voor de effectiviteit van bedrijfsactiviteiten die buiten het hoofdkantoor plaatsvinden. Ik moet de eerste aandeelhouder nog tegenkomen die dat accepteert!

Dat het begrotingsbeheer van de kant van de Commissie te wensen overlaat, is evident. Het enorme structurele begrotingsoverschot, een nog steeds niet goed functionerende melkquota-regeling uit 1984, de onzekerheid over de effectiviteit van de meeste structurele maatregelen, de gebrekkige boekhouding die een bron van problemen vormt, onder andere bij het terugvorderen van onterecht uitgekeerde bedragen uit de EU-fondsen. Deze rij is moeiteloos aan te vullen met andere voorbeelden die tonen dat de Europese Commissie nog zeer veel te doen heeft alvorens er enig zicht komt op een positieve betrouwbaarheidsverklaring van de Rekenkamer.

Rijk van Dam