Op 11 december 2002 is de commissie invoeringsaspecten behandeling heroïneverslaving (CCBH) ingesteld in opdracht van de staatssecretaris voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Deze commissie had de opdracht om een voorstel te doen voor de invoering van een duurzame, kwalitatief verantwoorde heroïnebehandeling aan verslaafden die veel overlast veroorzaken.

Het voorstel van deze zogeheten commissie-Paas is in juni in de media gepresenteerd. Het is de bedoeling vijftien units met een omvang van vijftig patiënten te realiseren, in totaal dus voor 750 drugsverslaafden. Het argument voor deze legale verstrekking is geheel gebaseerd op de economische en maatschappelijke voordelen. Wij vinden deze aanpak onmenselijk en pleiten voor verplicht afkicken en uitbreiding van de afkickprojecten.

De voorgestelde heroïneverstrekking kost op jaarbasis 18 miljoen euro, inclusief psychosociale hulp en extra kosten van toezicht. Justitie en politie zouden voor deze groep 20 miljoen euro hebben uitgegeven. Het financiële voordeel op jaarbasis is dus 2 miljoen euro.

Ernstige gevolgen
Als de overheid de aanbevelingen van dit verslag overneemt, zal dat zeer ernstige gevolgen hebben voor de verslaafden en de verslavingszorg in Nederland.

- De verslaafde wordt niet meer gestimuleerd en gemotiveerd om daadwerkelijk een drugsvrij leven op te bouwen. Er wordt geen perspectief, geen drugsvrij bestaan geboden.

- De verslaafde krijgt een verdraaid beeld van wat Zorg in Nederland inhoud: geld is belangrijker dan een mensenleven.

- Alle verslaafden die vijf jaar of langer verslaafd zijn, kunnen voor dit project in aanmerking komen. Hierdoor wordt de drempel drastisch verlaagd, waarvan de suggestie uitgaat dat mensen die vijf jaar verslaafd zijn niet meer kunnen afkicken. De patiënten die deelnemen aan het project worden “uitzichtloze verslaafden” genoemd.

- De overheid verleent op dit moment een geringe subsidie aan de instellingen die met afkickprojecten bezig zijn. Het heroïneproject is dus zeer kostbaar, en het kan dan ook niet anders dat dit ten koste gaat van de bestaande afkickprogramma’s.

- Nederland neemt in Europa weer het voortouw voor inhumane en onorthodoxe initiatieven die gebaseerd zijn op het uitgangspunt “als ik er maar geen last van heb”.

- Er zal een splitsing ontstaan tussen legale en illegale heroïne. De overheid wordt de verstrekker (dealer) van heroïne.

- Afbouw van het heroïne-gebruik is niet ingebouwd in het project en wordt dus op geen enkele wijze gestimuleerd. Ook wordt men verplicht methadon te blijven gebruiken als men in het heroïneproject wil worden opgenomen.

Geen mensen opgeven
Het voorstel van de commissie-Paas is niet goed voor onze samenleving. Wij zijn van mening dat de samenleving mensen nooit mag opgeven. Voor een mensenleven moeten we alles doen wat in ons vermogen ligt. Het Nederlandse drugsbeleid is gebaat bij de volgende uitgangspunten:

- Een hoge drempel om druggebruik te ontmoedigen, door minimale beschikbaarheid en hoge marktprijzen van drugs.

- Landelijke preventie- en waarheidsgetrouwe, laagdrempelige voorlichting over afkicken bij de doelgroepen ter plekke.

- Een harde aanpak van grote handelaren en drugskoeriers.

- Verplicht afkicken bij herhaalde criminaliteit van gebruikers.

- Voldoende gespreide, kleinschalige, laagdrempelige hulpverlening die in fasen leidt en verwijst naar maatschappelijk herstel.

De drugsverslaafde zal tijdens de afkickbehandeling in het ziekenfondstraject moeten worden opgenomen. Ook moet hij of zij onder medisch toezicht staan, een bijstandsuitkering ontvangen, een opleiding of training krijgen, deelnemen aan zinvolle werkprojecten, huisvesting krijgen na afronding van het programma en vooruitzicht op een baan in de maatschappij.

Iedere verslaafde die afkickt is een aanwinst voor de samenleving. Daarmee zal de overlast vanzelf, maar dan zelfs structureel verminderen. Het is de hoogste tijd dat verslaafden worden gedwongen om af te kicken. Afkicken is niet leuk, het doet pijn. Verslaafden hebben dan ook een duwtje in de rug nodig. Een verslaafde die de wet overtreedt moet daarom een gele kaart krijgen. Drie keer geel per jaar is rood en betekent verplicht afkicken. Niet omdat verslaafden overlast veroorzaken, maar omdat we ze echt willen helpen om uit de ellende te komen en een nieuw leven te beginnen zoals God voor hen bedoeld heeft.

Volgende maand zal de Tweede Kamer een besluit nemen over dit project. Hopelijk komt de politiek in Den Haag op tijd tot inkeer.

Yvette Lont en Joël Voordewind zijn respectievelijk deelraadslid ChristenUnie Amsterdam en duoStatenlid Noord-Holland

Bron: Nederlands Dagblad. Dit opinieartikel is tevens verschenen in het Parool en Ebate