Soms wordt de indruk gewekt dat het zetelaantal van de christelijke partijen zoiets is als Gods AEX-index. Verlies van christelijke partijen is dan onmiddellijk een teken van secularisatie. Winst en kabinetsdeelname zouden betekenen dat 'religie weer terug is'. Gelukkig is God groter dan het bescheiden mensenwerk dat confessionele politiek heet. Maar het is ook waar dat de missie van christelijke partijen veel meer omvat dan het streven naar zoveel mogelijk zetels. Bij een discussie over het bestaansrecht van christelijke partijen staat er ook meer op het spel dan alleen maar de toekomst van deze partijen.

Ooit omschreef Dietrich Bonhoeffer het leven van een christen kernachtig als een leven 'met God, in de wereld'. Toen de negentiende eeuwse Britse politicus William Wilberforce na zijn bekering worstelde met de vraag of hij in de politiek moest blijven, of dat hij fulltime God moest gaan dienen, zei een vertegenwoordigster van een antislavernijcomité tegen hem: 'In alle bescheidenheid suggereren wij om beide te doen'. Het was het begin van een lange politieke strijd tegen het onrecht van de slavenhandel.

In Nederland heeft diezelfde christelijke overtuiging geleid tot een rijke traditie waarin het christelijke geloof middenin in de samenleving handen en voeten kreeg. En als we om ons heen kijken, zien we nu prachtig werk van De Hoop, Het Scharlaken Koord, de EO, Youth for Christ, Leger des Heils. Het christelijke geloof maakt inderdaad verschil.

Het is niet de taak van een christelijke organisatie om God er overal bij te halen. Hij is er namelijk al bij nog voordat wij erbij zijn. Als Immanuël zijn naam is, dan is God er ook bij als we ons middenin een economische crisis bevinden, als sociale spanningen oplopen, als ons verbruik van energie ons voor steeds grotere problemen plaatst. Maar dat betekent ook dat als God er bij is, zijn kinderen niet mogen achterblijven. Jezus ging praten met de moslims van zijn tijd, werd vrienden met corrupte belastingambtenaren en gebruikte de maaltijd met vrouwen van lichte zeden. En als we Hem willen volgen, dan zijn we geroepen om met Hem, middenin de wereld te staan.

Christenen hebben in de samenleving veel te delen. Hun tijd, liefde, betrokkenheid, maar zeker ook hun hoop. God heeft niet alleen beloofd erbij te zijn, Hij heeft ook beloofd alles nieuw te maken. Mensenhandel, honger, ziekte, eenzaamheid, sociaal chagrijn, uitputting van de aarde, het zal allemaal voorbij zijn als God een heel nieuw begin maakt. Daarom zijn christenen mensen van de hoop. Zij geloven dat aardse ellende niet het laatste woord heeft en God nu al op een bijzondere manier de dingen kan recht zetten.

Bonhoeffer heeft het einde van de oorlog niet gehaald, maar stierf als martelaar met de hoop op het eeuwige leven. Wilberforce heeft vlak voor zijn dood nog net wel gezien dat zijn lange strijd tegen slavernij werd beloond. Beiden waren mannen van de hoop. En als er nu ergens behoefte aan is, dan is dat het wel. Meer dan ooit is ons duidelijk dat er sprake is van een multicultureel drama, van een overbelaste overheid, eenzame mensen, kinderen in de knel, te dure zorg, van wereldwijd onrecht. We weten goed wat er aan schort, maar waar we naar snakken is een perspectief, is politiek van hoop. Christenen die middenin de samenleving staan, kunnen daar de belichaming van zijn. En anders dan in de periode van tijdens en na de verzuiling, is er een grotere onbevangenheid en openheid voor een christelijke inbreng in het publieke debat.

Een christelijke maatschappelijk en politieke inbreng is nodig en mogelijk. Maar paradoxaal genoeg wordt voor veel christenen hun geloof meer een privézaak dan iets wat ook in de politiek en de samenleving gestalte krijgt. Een politieke keus wordt eerder gebaseerd op een enkel standpunt dan op een overtuiging, heeft meer met een mening te maken dan met geloof. En dan staat er dus meer op het spel dan de zetels van christelijke partijen. Waar het naar mijn overtuiging nu op aan komt, is een hernieuwde keus om met God middenin de samenleving te staan, Christus te volgen en daar te doen wat je kunt. Een christelijke partij helpt om die missie levend te houden en om meer te doen dan je in je eentje had gekund.

Deze column verscheen in het Nederlands Dagblad van 18 maart 2011. Het is ook hier te vinden op de site van het ND.