Waarom is er geen christelijke meerderheid meer in Libanon? Alleen maar omdat Libanese christenen massaal emigreerden en hun land achterlieten voor een nieuwe meerderheid van moslims. En waarom zou ons land islamiseren?

Midden in de nacht reden we van het vliegveld van Beiroet naar het hoger gelegen klooster waar ik een kleine week zou verblijven. ‘Allemaal Hezbollah’, zei Emile terwijl hij naar de flats langs de snelweg wees. Tien minuten later maakte hij opnieuw een armgebaar. ‘Hiervandaan is het allemaal christelijk.’ Hij leek opgelucht toen hij het zei. Dit was het gedeelte van de stad waar hij woonde.

Op weer andere delen van het bescheiden Libanese grondgebied wonen soennieten, druzen, radicale en minder radicale Palestijnen die diezelfde week nog met elkaar slaags zouden raken. Iedereen zijn eigen grondgebied, met zo weinig wat ze samen delen.

Het is een prachtig landschap en er was weinig wat me deed denken aan het mij meer vertrouwde Egypte. Hier zijn groene heuvels, dalen met riviertjes. Vanuit het stadje waar ik verbleef, had ik Beiroet aan mijn voeten en keek ik uit over de Middellandse Zee, met achter me bergen met de trotse ceders van Libanon. Maar tegelijk wist ik dat de bodem van dit mooie land doordrenkt is van bloed en dat elke inwoner een goede reden heeft om anderen te haten. Syrië en Israël hebben bij gelegenheid met hun legers en bommencampagnes de situatie naar hun hand proberen te zetten, terwijl elke religieuze factie in Libanon bloed aan haar handen heeft, iedere sektarische groep zijn eigen martelaren heeft en de huidige status quo er slechts een is van een breekbare, gewapende vrede.

opvallend verschil

Het verschil tussen de Libanese christenen en de Egyptische kopten is opvallend. Christenen in Libanon zijn een grote minderheid, doen volop mee met het grote machtsspel, leveren de president en leven in hun eigen christelijke wijken en dorpen waar het beeld van de maagd Maria de pleinen en de straten markeert. Een Egyptische christen kan niet eens dromen van deze vrijheid.

Maar toch is het niet moeilijk een verbitterde Libanese christen te vinden. ‘Moslims zijn achterlijk, hebben te veel kinderen, Hezbollah is de marionet van Iran en Syrië, terwijl christenen de wettige erfgenamen van dit mooie land zijn.’ Ik stel me zo voor dat een nadere kennismaking van menig Libanees christen en Geert Wilders hen wederzijds goed zou bevallen. Ze delen ­dezelfde boosheid, angst, strijdlust, maar ook een gemankeerde versie van de werkelijkheid.

heilloze strijd

Want waarom is er geen christelijke meerderheid meer in Libanon? Alleen maar omdat Libanese christenen massaal emigreerden en hun land achterlieten voor een nieuwe meerderheid van moslims. En in hoeverre wordt het christen-zijn van veel van de achtergebleven christenen niet vooral bepaald door het feit dat ze geen moslim zijn? De strijd van hen is vaak dezelfde heilloze strijd als die Wilders voert voor onze hoog geprezen joods-christelijke cultuur. Het is een strijd voor een christendom zonder Christus, van christenen voor wie ‘genade’ al lang geleden een vreemd woord is geworden. Het kruis is niet langer het teken van onze zwakte en zonde, maar van onze superioriteit en kracht.

Waardoor zou ons land islamiseren? Niet door die 6 procent moslims, maar alleen maar door die 94 procent die in meerderheid niet meer met God en zijn evangelie wil leven. Dat is de enige reden waarom onze christelijke cultuur ons bij de handen afbreekt. Vicepremier Verhagen debiteerde in zijn recente toespraak over populisme dat de komende tien jaar in Brabant 237 van de 287 kerken zullen verdwijnen. Hij vertelde het alsof dat het resultaat zal zijn van een orkaan als ‘Katrina’ die ongelukkigerwijs ons land komt aandoen. Maar de enige reden waarom kerken hun deuren sluiten, is omdat gelovigen het niet meer geloven en de kerk links laten liggen. Daar komt geen moslim aan te pas.

Christus navolgen

Tijdens de lessen die ik in Libanon aan dertig christenstudenten gaf, heb ik hen niet aangemoedigd tot naïviteit over de islam of tot wereldmijding. Een christen is een burger van zijn land, in volle rechten en plichten. Het gebrek aan godsdienstvrijheid in veel islamitische landen is hemeltergend onrecht dat bestreden moet worden. En in het beraad over de samenleving mag de stem van christenen luid en duidelijk worden gehoord. Maar of een land christelijk genoemd kan worden, zal afhangen van de mate waarin zijn burgers Christus navolgen. Rechtvaardigen kunnen pas groeien als de ceders van Libanon als ze geplant zijn in het huis van de Heer (Psalm 92).

Dit artikel verscheen ook in het Nederlands Dagblad van 13 augustus