Ondanks de sneeuw en de daarbij behorende verkeerschaos kwamen de mannenbroeders in groten getale op dit congres af. Het onderwerp was dan ook zeer actueel, namelijk: de rol van christenen in de participatiesamenleving. Als ChristenUnie-politica viel ik enigszins uit de toon, maar ook ik mocht participeren.

Het congres startte met een lezing van prof. dr. J.J. Polder waarin hij zijn visie gaf over de participatiesamenleving. De nieuwe samenleving behoeft een omslag in denken en doen. De teloorgang van de verzorgingsstaat maakt de participatiesamenleving nodig. En voor een goed functionerende participatiesamenleving is actief burgerschap met liefde voor de medemens nodig. En laat dat nu precies een opdracht voor iedere christen zijn: Zijn liefde zichtbaar maken door de liefde voor de medemens.

Laten we eerlijk zijn: geen enkele christenpoliticus zal ontkennen dat Zijn liefde zichtbaar gemaakt moet worden in de samenleving. Er zit echter wel een verschil in de manier waarop dit gedaan wordt. Zo werd tijdens het congres nadrukkelijk aangegeven dat de verzorgingsstaat door de SGP nooit gewild is. Deze partij heeft tegen veel voor de verzorgingsstaat belangrijke wetten gestemd. Maar mijn vraag is: was de verzorgingsstaat wel zo slecht? Waren die sociale wetten en regels niet nodig? Hadden we ooit vanuit de samenleving kunnen zorgen voor alle sociale zekerheid die er nu is? Het is goed dat er meer verantwoordelijkheid wordt gelegd bij de mensen zelf, maar wat als iemand het echt niet zelf af kan? Naar mijn idee biedt de omvorming van de verzorgingsstaat inderdaad kansen voor de samenleving, maar daar waar het nodig is zal de overheid voor zekerheid moeten blijven zorgen. Ook dát is zorgen voor de medemens.

In de verdiepende workshops die volgden werd verder ingegaan op de veranderende samenleving en op bijbehorende kansen voor christenen. De samenleving wordt anders: de problemen worden anders aangepakt, de overheid verandert en er is ander burgerschap nodig. Dit betekent dat ook christenen meer afhankelijk worden van anderen en minder van de overheid. Verworven rechten vallen weg en de zorg voor elkaar neemt toe. We moeten bereid zijn om genoegen te nemen met minder, omdat we door de zorg voor anderen mogelijk minder uren kunnen werken. Alhoewel er tijdens het congres alleen gesproken werd over de vrouwen die minder moesten gaan werken, begrijp ik de waarschuwing wel. Genoegen nemen met minder inkomen om met de gewonnen tijd de medemens te kunnen helpen is een mooie christelijk-sociale gedachte en het was dan ook mooi om te zien dat men hier toe bereid was.

Toen ik aan het eind van de dag terug naar huis ging, spookte het woord 'liefde' nog het meeste door mijn hoofd en dat was mooi. Ondanks de kleine verschillen in denken tussen SGP en ChristenUnie zag ik dat degenen die aanwezig waren uit liefde voor God en medemens iets moois wilden maken van de veranderde samenleving. Of het nu een participatiesamenleving, een coöperatiemaatschappij of een verzorgingsstaat is, als christenen zullen we gezamenlijk de liefde voor de ander in praktijk moeten en willen brengen.

Marije Baars - Mulder is raadslid voor de ChristenUnie in de gemeente Sliedrecht. Zij doet mee aan de masterclass van de ChristenUnie en schreef deze blog in het kader van een stage bij het Wetenschappelijk Instituut.