Wie weet… juist met het oog op een tijd als deze
Ester 4 vers 14
Lieve mensen,
Onlangs sprak ik met een collega over de zin van het gebed: bidden heeft iets van intiem overleg. Vergelijk het eens met de omgang tussen een bruidegom en bruid: waarom kust zij haar man? Omdat ze daar beter van wordt? Of omdat ze van hem houdt en hem het allerbeste gunt? Evenzo: bidt u echt alleen omdat u verwacht dat wij mensen daar beter van worden? Of doet u het eigenlijk bijna als vanzelf? Bijvoorbeeld omdat u wel weet dat we boven God niemand hebben om ons aan toe te vertrouwen? Wat blijft er over van een mens als hij zich aan geen ander toevertrouwen kan? Zoals Christus’ bruid dat doet bij degene die haar werkelijk lief heeft. Afhankelijkheid van de Heer is zo essentieel! In het gebed vind je rust: God heeft het overzicht.
De Bijbel is op een aantal plaatsen erg duidelijk over onze eigen kennis van de toekomst. We weten het niet. We hebben wel een beperkt overzicht. Kijk maar hoe mensen zich ’s ochtends kleden. Men houdt goed rekening met hoe het later die dag waarschijnlijk zijn zal: niet veel ijsmutsen in augustus. En toch, als het er op aan komt, weten we op de spannendste momenten niet hoe het zal gaan. Zoals Mordechai in het boek Ester. Er hing het volk een grote ramp boven het hoofd en daarom wilde hij dat zijn nichtje, dat hij had opgevoed, een bijzonder groot risico zou nemen. Hij zei: “Wie weet, ben je juist koningin geworden met het oog op een tijd als deze”.
Dat is een verborgen belijdenis. Hij houdt rekening met een mogelijkheid. Het zou zo kunnen zijn dat Ester koningin was met een bijzonder oogmerk. Hij weet het niet. Hij houdt het open. Maar het uiteindelijke doel weet hij wel. “Als jij nu je mond niet opendoet, nu het moment daar is, komt er van een andere kant wel uitkomst en redding voor de Joden”. Zo handelt hij dus in hoop. Het wordt: eind goed – al goed. Hoe dat einde bereikt wordt, hangt ook van ons eigen handelen af. Het eerste dat Ester dan haar volk laat doen is: verootmoediging voor God, tijd nemen om te vasten. Dat is bidden met je ingewanden, praten niet met de mond maar met je zelfbeheersing. Het wordt er niet bij verteld, maar ze brengen het bij God. Zijn betrokkenheid is essentieel. Wat er precies gaat gebeuren, kunnen ze niet zeggen, maar dat het Hem wat aangaat, dat staat voorop!
Het gaat om Hem. Dank u wel dat u meebidt voor de politiek en het werk van de ChristenUnie.