Nieuws

Het pakket van wetsvoorstel en novelle dat we vandaag in deze Kamer behandelen kent inmiddels een lange totstandkomingsgeschiedenis en als deze Kamer niet zogezegd een ‘digitale Kamer’ zou zijn geweest zouden we tegen een onfatsoenlijk dik pak papier aangekeken hebben. Die lange voorgeschiedenis in combinatie met de bijna ongrijpbare breedte van het etiket ‘digitale overheid’ draagt het risico in zich dat het geheel een wat afstandelijk, abstract en theoretisch karakter krijgt.

Voor de tweede keer in korte tijd spreken we over een gevoelig thema: wetgeving m.b.t. abortus. Mijn vorige bijdrage begon ik met inkijkje in het Joodse boek Jesaja waarin alle grote vragen van de politiek aan de orde komen. Ook de vraag over de waarde van het leven. Ik heb laten zien dat God relaties met mensen aangaat: met geboren en ongeboren leven. 

We bevinden ons in hoogst verwarrende, soms zelfs angstaanjagende tijden. Het aantal crises is overweldigend. We zien een kabinet en een minister van Financiën die van ijsschots naar ijsschots springen en dat met een zekere behendigheid doen. Daarbij wordt niet geschuwd om tientallen miljarden uit te trekken voor crisisbestrijdingsmaatregelen. Nood breekt wet, zo luidt het adagium. Kritiek was er ook. Zo zou het kabinet te lang getreuzeld hebben met daadkrachtig beleid. 

Nadat het voorliggende wetsvoorstel door de Tweede Kamer was aanvaard liet mevrouw Bromet namens de initiatiefnemers weten: “Het was een hele interessante politieke reis tot nu toe en die willen wij heel graag voortzetten in de Eerste Kamer.” Namens mijn fractie heet ik de indieners dan ook van harte welkom op hun volgende bestemming en wens ik hen in ons midden een interessant en verfrissend vervolg van de reis.

Ik overdrijf niet als ik stel dat de toeslagenaffaire tot de grootste en meest aangrijpende Nederlandse overheidsschandalen van de 21ste eeuw moet worden gerekend. Het aantal gedupeerde ouders is ongekend hoog, hun financiële en psychische leed is schrijnend, de overheid liet hen in de steek, de Belastingdienst voerde een destructief alles-of-niets beleid, ook het parlement liet steken vallen en het aantal uithuisgeplaatste kinderen is ronduit hartverscheurend.

Toen mijn fractie zich er enkele weken geleden over boog welke onderwerpen door de ChristenUnie aangedragen moeten worden bij deze algemene politieke beschouwingen, waren we snel klaar: Oekraïne, het ver- of wantrouwen in de overheid, het soms ontbreken van de menselijke maat bij overheidsbeslissingen. Die onderwerpen schoten ons het eerst te binnen. Daar kunnen we nog de energiecrisis, de krapte op de arbeidsmarkt, de torenhoge inflatie en de stikstof aan toevoegen.

De behandeling van dit wetsvoorstel past uitstekend in het politieke jaargetij waarin we ons lijken te  bevinden en dat gekenmerkt wordt door evaluaties, zelfevaluaties, blikken in voorgehouden spiegels en onderzoek naar eigen handelen. De benaming van deze Kamer als ‘chambre de réflection’ lijkt wel actueler dan ooit.