Berichten over Mirjam Bikker

Vrienden van de ChristenUnie,

Wat goed jullie te zien, maar ook wat een week hebben we achter de rug. Ik denk zelfs voor de gemiddelde televisiekijker dat je denkt het kabinet blijft zitten, het kabinet gaat vallen, het kabinet blijft zitten, het kabinet gaat vallen. Wat is er aan de hand in Den Haag? Ik kan u zeggen: we hebben De zwaarte gevoeld. En als u dat aan mijn gezicht kunt zien: sorry daarvoor. Het gaat echt wel weer vrolijker worden. Maar ik heb de zwaarte diep gevoeld. Want wat had ik hier gewoon graag gestaan met een oplossing. Dat zou echt het beste zijn geweest.

Onze huidige Embryowet stelt terecht grenzen aan wetenschappelijk gebruik van geslachtscellen en embryo’s. De wet streeft een evenwicht na tussen respect voor de menselijke waardigheid en het menselijk leven én andere waarden, zoals het genezen van zieken en het bevorderen van het welzijn van onvruchtbare paren en het toekomstige kind. Alleen restembryo’s die zijn overgebleven na een vruchtbaarheidsbehandeling mogen worden gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek.

Ik denk dat we allemaal terugkijken op een intens debat, ook de mensen die al naar huis zijn en nog een lange reis voor de boeg hebben en misschien wel het allermeest voor de mensen die thuis in Groningen zaten en waarvan ik weet dat sommigen niet durfden te kijken omdat het al te vaak is mis gegaan.

En juist daarom vind ik het zo belangrijk dat we dit dikke rapport waarin de parlementaire enquêtecommissie, over 60 jaar gaswinning beleid en de gevolgen daarvan hier bespreken. Dat het erkenning is van de miskenning die jarenlang ervaren is in Groningen. Dat is voor mij ook een belangrijk eerste aspect in de bijdrage van mijn eerste termijn, na het lezen van het rapport en de bezoeken in Groningen, de contacten tot gisteravond aan toe. 

‘Je huis dat stuk is, dat is één ding, Maar dat je niet weet of je kinderen veilig wakker zullen worden, dat is een heel ander verhaal.’

‘De schade zit ‘m er in dat je heel klein wordt gemaakt. Ze vinden van alles van je, ze beslissen van alles over je. Ik heb er recht op dat de overheid mij beschermt, veiligheid biedt waar mogelijk.’

Met een brok in de keel luisterden we naar het getuigenverhoor van Frouke Postma-Doornbos. De stress, de eindeloze rij aan experts, het vechten voor je huis en haard, alle avonden, elk uurtje bezig met schadeafhandeling met herstel, telkens weer het bureaucratisch gevecht. 

Ja vrienden, goedemorgen allemaal hier in Apeldoorn. Ik ben opgegroeid in mijn tienerjaren in Nunspeet, heerlijk bij de bossen, de Veluwe. Ik dacht even weg uit Den Haag. En wat blijkt? Een VVD-congres hier, een SP-congres hier, terug in de Haagse kaasstolp. Maar gelukkig zijn wij hier bij elkaar. Gelukkig kennen wij Apeldoorn ook heel anders. Namelijk als de stad van Paul Blokhuis, de stad van Ben Bloem, die afscheid neemt deze week van de raad, maar voluit ChristenUnie-man blijft. Van Jarin van der Zande en de stad waar de geboortewieg stond van Eppo Bruins. U begrijpt, Apeldoorn blijft een ChristenUnie-stad, wat voor congressen er ook zijn.

Vandaag spreken we in de Kamer over een intens moeilijk en heftig onderwerp. Dat sommigen van ons ook confronteert met verdriet in ons leven.