Nieuws

We staan als land voor grote uitdagingen: mensen die geen huis kunnen vinden, mensen die vroeger wel en nu nauwelijks rond kunnen komen, mensen die zich afvragen of ‘hun’ overheid er wel voor hén is, die betwijfelen of er oog is voor wat er in hun buurt, hun regio, hun provincie nodig is.

Nadat we vier jaar geleden het grootste aantal stemmen bij de Statenverkiezingen ooit haalden, hebben we alles op alles gezet om dat te evenaren. En spannend zal het nog even blijven, omdat we weten dat in de provincies het kwartje vaak net de ene of net de andere kant op kan vallen.

Er zijn weinig onderwerpen waar ik meer mails over krijg sinds ik Kamerlid ben dan over long covid. Mensen schrijven over hoe hun leven, of dat van hun kind, plots tot stilstand kwam. Over hoe werk en vriendschappen tot een minimum werden beperkt. Hoe een actief leven nu is teruggebracht tot bed en bank. En hoe ze zich in de steek gelaten voelen. Soms door hun naaste omgeving, of door zorgverleners, maar voornamelijk door de politiek.

Afgelopen zaterdag was ik – het is campagne – op de markt in mijn oude woonplaats Nunspeet. Een gesprek zal me zeker bijblijven. Ik sprak twee kinderen, we zaten samen aan tafel, een jongen en een meisje, beiden van een jaar of 11. Ze zaten samen op school, even verderop in Elspeet.
‘Kan ik later boer worden?’ vroeg de jongen, zoon van een vader die voor zijn werk veel op boerenbedrijven kwam. Hij had aan de keukentafel opgepikt dat dat inderdaad steeds meer een vraag wordt.
‘Zorgen jullie wel goed voor het bos en de dieren in het bos?’ vroeg het meisje, dat zich – zoals zoveel kinderen – begaan toonde met de natuur.

Of het nou TikTok, Snapchat of Instagram is: sociale media zijn belangrijk in het leven van ons kinderen. Ze hebben er contact, maken er vrienden en maken er gebruik van als ze blij of juist verdrietig zijn. Maar de online wereld is niet zonder meer een veilige plek. Want deze online wereld brengt risico’s met zich mee. En over die risico’s zijn we als overheid, samenleving maar ook ouders, te lang naïef geweest. De ChristenUnie wil ouders helpen weer de regie te nemen. 

Het jaar 2023 is nog maar net twee maanden onderweg, of het is alweer Green Energy Day. Alle groene energie die we dit jaar produceren, is vandaag alweer ‘op’. Dat betekent dat de rest van het jaar alles per saldo op fossiele energie draait en we de rest van het jaar dus roofbouw op Gods schepping plegen. Er is kortom nog heel veel werk te verzetten om van onze fossiele verslaving af te komen, recht te doen aan de zorg voor ons ‘gemeenschappelijk huis’ en ervoor te zorgen dat Green Energy Day niet op 2 maart, maar op 31 december valt. 

Met het aanbieden van het eindrapport vandaag aan de voorzitter van de Tweede Kamer ronden we als parlementaire enquêtecommissie Aardgaswinning Groningen een onderzoeksperiode af van 2,5 jaar.

Ik heb het vaak een onderzoek naar waarheid en recht genoemd. Naar waarheid, omdat op veel vragen een antwoord moest komen. Naar recht, omdat de waarheid richting zou geven waarvoor de mensen in Groningen recht moet worden gedaan.

Nederland heeft een ereschuld aan de Groningers. Daarom is vandaag een belangrijke dag in de zoektocht naar waarheid, recht en perspectief voor Groningen. Het zojuist gepresenteerde onderzoek spreekt heldere taal: ‘De veiligheid en gezondheid van Groningers zijn te lang genegeerd en de problemen zijn structureel onderschat. Een ongekend systeemfalen.’ Ons hele land profiteerde, maar het Noorden bleef met de gevolgen achter. Leed dat niet zomaar hersteld kan worden. Verloren gelukkige jaren. Eindeloos wachten met alle onzekerheid van dien.