Berichten geschreven door Gert-Jan Segers

Als er mensen iets ergs overkomt – brand in huis of een kettingbotsing in het verkeer – dan kunnen mensen elkaar aankijken en zeggen ze: gelukkig hebben we elkaar nog! Want wat je samen hebt, is belangrijker dan een huis of een auto.

Het zijn ongekende en zware tijden. De verhalen van mensen die alleen en zonder hun geliefden op de Intensive Care liggen met de angst om alleen te moeten sterven, grijpen me enorm aan. De eenzaamheid van zoveel mensen in onder meer verpleeghuizen is zo ontzettend verdrietig. En ik hoor van veel kanten hoezeer mensen zich zorgen maken om hun gezondheid, hun geliefden, hun inkomen. Meer dan ooit weten we hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn..

Het is zo erg om te zien. Een oude vrouw die achter het raam van een verpleeghuis alleen nog maar kon zwaaien naar haar dochter en kleindochter. Zoveel mensen die angstig zijn. Bang om ziek te worden. Bang om hun baan, hun bedrijf te verliezen. Bang om een geliefde te moeten missen.

De coronacrisis laat zien dat wij hele kwetsbare mensen zijn. Dat we afhankelijk zijn als samenleving. Hoe afhankelijk we zijn van goede zorg en de toegewijde mensen die in onze zorg werken. De coronacrisis laat soms ook lelijke kanten van onszelf zien. Als we gaan hamsteren en als wiet en toiletpapier tot de eerste levensbehoeften blijken te horen. Maar het laat ook zien hoeveel goeds er is in onze samenleving. Mensen die elkaar helpen. Ik wil #nietalleen noemen. Een prachtig initiatief dat mensen met elkaar in contact brengt die zorg nodig hebben en dat kunnen bieden. Zodat niemand er alleen voor staat.

Vorige week maakte ik me nog druk om coalitiegedoe dat nu opeens totaal ridicuul is geworden. Zaterdag stond ik in een volle strandtent in Katwijk, waarvan ik het met terugwerkende kracht absurd vind dat die zo vol was. Zondag hebben we als gezin afgestemd op Groot Nieuws Radio en naar de mooie overdenking van Ron van der Spoel geluisterd over schuilen bij God.

Het coronavirus verspreidt zich steeds verder en verlamt de wereld steeds meer. De gevolgen voor ons land worden steeds groter en we bevinden ons in steeds onbekender vaarwater. En meer dan ooit realiseren we ons allemaal dat we kleine, kwetsbare mensen zijn.

Op zondagmorgen zit ik altijd in de kerk. Behalve vorige week. Ik was bij de indrukwekkende Nationale Holocaust Herdenking in het Wertheimpark in Amsterdam, precies 75 jaar na de bevrijding van Auschwitz. Het was de herdenking met het indrukwekkende en ontroerende moment waarop premier Rutte namens de regering de Joodse gemeenschap excuses aanbood. Eindelijk.

Nog een laatste keer kijk ik om. Van de dingen die ik graag achterlaat in dit jaar denk ik vooral aan de digitale bitterheid. Het zijn berichten op sociale media en in de mail die – als je ze echt binnen laat komen – even alle zuurstof uit je leven opzuigen en de grond onder je voeten verschroeien. Natuurlijk moet er alle ruimte zijn voor legitieme kritiek op iedereen die in het openbaar het woord voert, maar die bijtende bitterheid mag van mij in het oude jaar begraven worden.