Berichten geschreven door Gert-Jan Segers

Nog een laatste keer kijk ik om. Van de dingen die ik graag achterlaat in dit jaar denk ik vooral aan de digitale bitterheid. Het zijn berichten op sociale media en in de mail die – als je ze echt binnen laat komen – even alle zuurstof uit je leven opzuigen en de grond onder je voeten verschroeien. Natuurlijk moet er alle ruimte zijn voor legitieme kritiek op iedereen die in het openbaar het woord voert, maar die bijtende bitterheid mag van mij in het oude jaar begraven worden.

Ik kijk graag nog een laatste keer om voordat we weer hoopvol de blik richten op 2020 en de verkiezingen van 2021. Het jaar van onze Heer 2019 is een bewogen jaar geweest en ik deel graag wat highlights. En een paar van mijn soms ook gemengde gevoelens over dit jaar.

We hebben stormachtige weken achter de rug. Het is wat je noemt: herfst. We praten vandaag over een samenleving met aandacht. Maar de aandacht ging vooral uit naar de grote uitdagingen waar we voor staan en naar de emoties die ze oproepen.

Ik heb het wel geweten, maar het nooit goed beseft. De onvoorstelbare slachtpartijen die Duitse soldaten en lokale politiemensen in de Tweede Wereldoorlog in Oekraïne hebben aangericht. Vorige maand heb ik – op uitnodiging van Christenen voor Israël – enkele van de 2000 massagraven met Joodse slachtoffers in Oekraïne bezocht en overlevenden van de Holocaust ontmoet. En het is nog steeds niet te bevatten.

Onze samenleving is verweesd. Zo constateerde Pim Fortuyn bijna twintig jaar geleden. En het is de vraag of we sindsdien meer geborgenheid gevonden hebben. Ik vrees het tegendeel. De kloven in de samenleving dijen uit. De politiek polariseert. Het maatschappelijk klimaat verkilt.

Het is lang geleden dat ik met zo veel frustratie en onmacht naar het nieuws heb gekeken. De VS trokken zich terug uit Noordoost-Syrië en Turkije viel vervolgens daar de Koerden aan. Je hoorde de echo van het handjeklap tussen president Trump en president Erdogan en je zag het verraad aan de Koerden onder je ogen gebeuren.

Maandagavond stond ik tegenover collega Klaas Dijkhoff in een speciaal debat over de vrijheid van onderwijs. Als ChristenUnie zullen we altijd blijven opkomen voor de vrijheid van ouders om een school te kiezen voor hun kinderen die past bij hun opvoeding. Mijn dochters hebben alledrie op een christelijke school gezeten en ik heb daar geen moment spijt van gehad.

We staan op een kruispunt. En de Raad van State heeft ons er hardhandig midden op gezet. We kunnen even geen kant meer op. Dat is het moment om na te denken over wat we echt belangrijk vinden. Over wat het goede leven is. We stoten teveel stikstof uit, zo oordeelde de Raad van State, en daarom liggen nu duizenden bouwprojecten stil. Komt er geen nieuwe wijk in Roermond, geen windmolens in zee, geen nieuwbouw voor bedrijven. Dit verhaal van ons stikstofprobleem is eigenlijk ook het verhaal van Nederland. Het verhaal van ons allemaal.

Lees hier de bijdrage aan de Algemene Politieke Beschouwingen 2019.