Berichten geschreven door Gert-Jan Segers

We hadden binnen in het Johan de Wit-huis een stevige bespreking gehad en informateur Hamer en de delegaties van VVD en D66 onder leiding van Rutte en Kaag vroegen me om buiten niets inhoudelijks over hun ‘aanzet tot bouwstenen voor een opzet tot een eventueel Regeerakkoord’ te zeggen. 

Deze week is niet de beste voor de Nederlandse democratie. De teleurstellende opbrengst van vijf maanden, met veel loopjes van en naar de informateur en zonder dat een doorbraak ooit dichtbij is geweest, is dat gisteren vooral duidelijk werd wat er in de formatie allemaal níet mogelijk is.

In mijn vorige leven zag ik hoe eens een Egyptische zakenman het in zijn overmoed durfde op te nemen tegen het ogenschijnlijk eeuwigdurende bewind van Hosni Mubarak. En je wist onmiddellijk dat dit niet goed zou aflopen voor de al te moedige man.

Al ruim drie maanden lijkt Den Haag vooral met zichzelf bezig, wat buiten maar moeilijk uit te leggen is. Het is goed dat er vandaag eindelijk een stap wordt gezet in een ingewikkeld proces. Tegelijkertijd maak ik me nog steeds zorgen over het politieke onvermogen om patstellingen te doorbreken en de handen ineen te slaan in het belang van Nederland.

Wat blijft er aan het eind van het leven over van een mens? Ik vroeg het me af toen we deze woensdagochtend met zo’n 25 mensen bij elkaar zaten in een van de kleinere zalen in de Ridderzaal. De vrouw van Meindert Leerling was er, zijn drie kinderen, een schoonzoon, een kleinzoon. (Oud-)politici als Leen van Dijke, André Rouvoet, Dick Stellingwerf, Peter van Dalen en oud-medewerkers van de RPF - een van de voorgangers van de ChristenUnie - met Paul Blokhuis, die nog voor Meindert heeft gewerkt, Carola Schouten, Don Ceder en ik.

Als we de berichten uit Pakistan mogen geloven, zullen Shafqat en Shagufta zeven jaar na het uitspreken van hun doodvonnis tóch vrijkomen en dat is onvoorstelbaar goed nieuws. Het maakt duidelijk dat je uitspreken en het opvoeren van internationale druk op landen als Pakistan heel hard nodig is en letterlijk levens kan redden.

Dit conflict gaat niet over een paar huizen in Oost-Jeruzalem. Die waren het bezit van Joodse families die in 1948 daaruit verdreven zijn door Jordanië en waarvoor de huidige Palestijnse bewoners geen huur zouden willen betalen. Een ingewikkeld dispuut omdat Israël andersom bij eerdere vredesonderhandelingen geen ‘recht op terugkeer’ wilde voor de Arabieren die in 1948 uit de nieuwe staat Israël zijn vertrokken.