Berichten geschreven door Gert-Jan Segers

Mijn vader vertelde het verhaal met een glimlach. Er klonk in ieder geval geen miskenning in door. Dat hij jarenlang directeur van de christelijke MAVO in Lisse was geweest. En dat hij geregeld kritische vragen kreeg van bezorgde leden van de Gereformeerde Gemeente, de kerk waarvan hij ook zelf lid was.

Dit zijn zware dagen en weken voor ons als land en ook voor ons als partij. Het lijkt erop dat we in onze samenleving steeds meer tegenover elkaar komen te staan. Stad tegenover platteland, Randstad tegenover regio, oppositie versus coalitie, overheid tegenover burgers. Het verdeelt ons als land, het zorgt voor bitterheid en polarisatie in het politieke debat. En het doet zelfs sommigen van ons twijfelen aan hun verbondenheid met onze partij en ons als Haagse Gideonsbende. Terwijl we elkaar nu heel, heel hard nodig hebben.

Afgelopen vrijdagavond was de eerste avond in onze Zomertour. Met 150 mensen op een erf in Renswoude luisteren naar de zorgen van boeren en doorpraten over rentmeesterschap, stikstof en nieuw perspectief voor boeren en het platteland. Hopelijk de opmaat naar meer goede gesprekken en naar rechtvaardige keuzes! Meld je hier aan voor de komende avonden.

Af en toe beland ik in een twitterstormpje. Twitteraars gaan dan ongeveer 24 uur op je los, totdat er weer iets nieuws is om je druk over te maken. Reden om je daar vooral zelf niet te druk om te maken. Maar bij een stormpje over moslims en islam beloofde ik nog terug te komen op de ophef.

Wat goed om jullie weer te zien. In levende lijve. Dat is beter dan achter zo’n schermpje. Vorige week was ik bij Jan Terlouw, oud D66-leider, en ik vertelde dat wij weer een congres zouden hebben. Hij zei me: ‘Nou als ik een congres toesprak, dan werkte het nooit als ik er een college van maakte. Dan raakte ik ze niet. Je moet er een beetje een preek van maken.’ Toen dacht ik: als zelfs een oud D66-leider mij aanmoedigt om een preek te houden, dan laat ik mij dat geen twee keer zeggen. Dus ik heb drie punten.

Het houdt nog niet over. Dat kerkbezoek van ons na de coronacrisis. Ik dein zelf weer graag mee in het koor van de kerk en ben blij opnieuw aan te kunnen schuiven. In mijn eentje zou ik het als gelovige waarschijnlijk ook niet volhouden in de seculiere poolwind van onze cultuur. Maar echt uitverkocht zijn onze kerkdiensten nog niet. En er zijn meer kerken waar het vooralsnog minder druk is dan voor de coronacrisis.

We denken dat onze vrijheid en welvaart even vanzelfsprekend zijn als water uit de kraan en zuurstof in de lucht. Maar deze zeer aangrijpende week laat ons zien dat het ondenkbare denkbaar is. Het ene Europese land valt met alle macht en geweld het andere Europese land in.

Ooit – opa spreekt – was ik een van de initiatiefnemers van het blad Amendement. Begin jaren negentig zaten we als een stuk of acht politiek betrokken, christelijke studenten om de tafel uit ongenoegen over het stilstaande water in de confessionele politiek. Er zat een diepe kloof tussen het toen nog grote en machtige CDA van Ruud Lubbers en de – zoals ze toen werden genoemd – kleine christelijke partijen. Maar ook de partijen van de drie musketiers – Bas van der Vlies, Gert Schutte en Meindert Leerling – hielden elkaar op veilige afstand. Met ons blad voor opinie en discussie over geloof en politiek hebben heel wat afgeschreven en afgepraat, maar wij hielden er eerder mee op dan dat een paar van deze partijen elkaar liefdevol in de armen vielen. We hebben er een paar mooie jaargangen en warme herinneringen aan over gehouden.