Berichten geschreven door Gert-Jan Segers

Ik heb verhalen van verschillende gedupeerde ouders gehoord en iedere keer maken ze indruk. Zoals vorige week nog, van een vrouw die in 2012, het jaar dat ik zelf Kamerlid werd, een eerste brief kreeg van de Belastingdienst. Daarna al haar bonnetjes heeft ingeleverd, verschillende keren met plastic tassen vol met bewijsmateriaal naar de Belastingdienst zelf is toegegaan. Heeft gebeld, heeft gemaild, heeft gesmeekt, en allemaal tevergeefs. Ze moest tienduizenden euro’s terugbetalen, kreeg problemen met haar woningcorporatie, is ontslagen, heeft haar werk verloren. Ze kreeg problemen met de schuldhulpverlening omdat ze was aangemerkt als fraudeur. Omdat ze de verdenking van fraude op zich gelaten, kwam ze daar niet voor in aanmerking. En ze kon zichzelf niet aanvullend verzekeren. Jarenlang kon ze niet naar de tandarts. Door de stress kreeg ze ernstige fysieke klachten.

Als de overheid niet onderworpen is aan het recht, dan is er geen verschil meer met een roversbende, schreef Augustinus ooit. De overheid kan een monster zijn. De overheid kan jarenlang en stelselmatig ouders vermalen met onmogelijke eisen, hoge terugvorderingen en beslaglegging. De overheid kan genadeloos zijn door zich doof te houden voor mensen die ten einde raad zijn. Inmiddels weten we dat onze bloedeigen Nederlandse overheid zich inderdaad heeft gedragen als een monster. En dat monster hebben wij zelf gebaard.

Soms weet je dat je een belangrijke politieke beslissing alleen maar op grond van je eigen, diepste overtuiging kunt nemen. En daarna dan samen met de fractie en de eigen bewindspersonen op grond van ook hún eigen morele kompas. Dan weet je dat je alle peilingen en politieke overwegingen zoveel mogelijk terzijde moet schuiven en moet doen waarvan je gelooft dat het echt het goede is.

Het verlengen van de lockdown is helaas noodzakelijk. Maar die verlengde lockdown is wel heel zwaar. We merken de sociale-emotionele impact. En de gevolgen zijn vooral groot voor jongeren, voor studenten, ouders met jonge kinderen. Terecht dat veel collega’s ook vragen naar de onderwijsachterstanden. Ik zou dan niet alleen willen vragen naar de onderwijsachterstanden op korte termijn maar ook naar die op lange termijn.  Wat doen we om die weg te werken en te voorkomen?

Ook bij onze fractie hebben we met ongemak om ons heen gekeken, dit reces, en gezien dat het grootste deel van Europa ons voor gaat met het vaccineren van zijn bevolking. Om nog maar te zwijgen van Israël, dat al meer dan een miljoen van z’n inwoners heeft ingeënt met een eerste vaccinatie. Waarom lukt het hen wel en ons niet?

De eerste vaccins zijn aangekomen in ons land en dat is heel goed nieuws voor iedereen die daar reikhalzend naar uitkijken. Op korte termijn zal Nederland beginnen met vaccineren. Ik hoop dat dit ons betere bescherming tegen het virus gaat geven, zeker nu de druk op de zorg ongekend hoog is en de gevolgen van de lockdown groot zijn.

Terwijl de Koning zijn mooie Kersttoespraak aan het houden was, draaide de manische meningenmachine gewoon door hier. Over Corona, de kerk, een minister. De kerk mag zich in deze tijd wel op hele speciale belangstelling verheugen.. Het heeft iets treurigs als een verslaggever van een grote krant op 1e Kerstdag naar Staphorst reist om bij een kerk te posten en als mensen los gaan nadat een minister ter kerke ging.

Het is het laatste coronadebat van dit bewogen jaar. Het is ook op een heel bewogen moment, aan het begin van een lockdown. En het is goed om ook dan te reflecteren, terug te blikken. We moeten concluderen dat we dit voorjaar niet voorbereid waren op een pandemie. We moeten constateren dat de zorg is overbelast. Dat de hulpmiddelen waren verplaatst naar verre landen. En we zien hoeveel dit vraagt van een overheid, van een kabinet, van ondernemers, en van ons als geheel als samenleving.