De derde volle week van september zit er weer op. Ik voel het in mijn lijf. De zondag was nog rustig. Voor mij betekent dat de enige dag dat ik politiek aan de kant probeer te zetten. Al heb ik mijn hersencellen ook niet altijd in de hand. Kerkgang en wandelen op de mooie heide van Wapenveld vormde de belangrijkste ingrediënten van deze dag.

 

In Duitsland was de hectiek wat groter. Het werd zowaar nog een nek-aan-nekrace tussen Schröder en Merkel. Laatstgenoemde wist nog net 400.000 stemmen (3 zetels) meer te behalen dan Schröder met zijn SPD die 4% verloor. Dat weerhield Schröder er niet van om zichzelf tot winnaar uit te roepen. Hij wil ook weer kanselier worden. Dat Merkel getalsmatig de winnaar is en daarmee het recht van formatie heeft, deed hij af als een formaliteit. Je moet maar durven. Vandaag (zaterdag 24/9) heeft Schröder aangegeven het kanselierschap te willen laten rouleren tussen CDU/CSU en SPD. Natuurlijk wil hij als eerste beginnen. Ik las ergens dat de Berliner Zeitung het optreden van Schröder heeft omschreven als het optreden van een ‘infantiele narcist’. Dat kan dus nog wel even gaan duren in Duitsland.

 

Mij trof deze week het overlijden van Simon Wiesenthal. Deze nazi-jager heeft de hoge leeftijd van 96 jaar bereikt. Na een imposante staat van dienst met de spectaculaire opsporing van Adolf Eichmann boven aan de lijst. Deze week is ook Joop Doderer overleden. Voor mij vooral jeugdsentiment. Ik zie me nog op zaterdagavond naar de buren gaan (wij hadden thuis lange tijd geen televisie) om daar naar Swiebertje te kijken.  

 

Deze week was het weer Prinsjesdag. Ik heb mijn dochter Lotte (13) meegenomen naar de Ridderzaal. Daar heeft ze van genoten. Dat geldt ook voor haar vriendinnetje Jenske die buiten op het Binnenhof een plaatsje had gekregen. De troonrede bevatte zoals voorzien weinig nieuws. Tijdens de aanbieding van de miljoennota vatte Zalm het nog maar even kort samen. Zalm: ‘Het was de afgelopen periode niet gemakkelijk geweest voor de bevolking. We staan er echter nu beter voor. Meer banen, lagere lasten en hopelijk meer vertrouwen in de toekomst’. Vooral dat woordje ‘hopelijk’ intrigeert mij. Zou dat te maken hebben met het feit dat nog maar circa 15% van de bevolking volgens peilingen vertrouwen in dit kabinet heeft?

 

Natuurlijk ging een deel van de algemene politieke beschouwingen over dat vertrouwen. Als ChristenUnie hebben we er ook aandacht aangegeven. Onze tegenbegroting hebben we de titel ‘groeien in vertrouwen’ gegeven. Het is een belangrijk item. Balkenende verdedigde met enige overtuiging zijn beleid. Ik vond hem vooral sterk als hij los van het papier praatte. Het blijft echter merkwaardig dat hij geen oog lijkt te hebben voor de scheve koopkrachtreparatie die nu plaats vindt. Vooral de mensen met lagere inkomens gaan er veel minder of helemaal niets op vooruit in vergelijking met de hogere inkomens. Dat deugd niet.

 

André deed het naar mijn overtuiging ook erg goed. Helaas was de rechtstreekse uitzending voor de televisie net afgelopen toen hij aan de beurt was. Hoewel hij het opnieuw beloofd had, lukte het Weisglas voor de zoveelste keer niet om de tijd voldoende in de gaten te houden. Iemand als Verhagen stond bijvoorbeeld drie maal langer achter de katheder dan hij ingeboekt stond. Het is niet anders. André zijn bijdrage en de tegenbegroting zijn op www.christenunie.nl terug te vinden.

 

Van Aartsen zal nog wel eens terugdenken aan deze beschouwingen. Wat een misser heeft hij gemaakt met het rekeningrijden. De kans is zeer reëel geweest dat mede om die reden Pieter Hofstra zijn zetel had opgegeven. Na Wilders ook Hofstra uit de fractie, dat had van Aartsen ook zijn politieke kop gekost. Dat moet van Aartsen zich ook gerealiseerd hebben. Hij draaide met een omhaal van woorden zijn standpunt wat bij. Niet echt geloofwaardig, maar daar gaat hij zelf over. Hofstra bleef dus binnenboord. Van Aartsen zal er echter in VVD-kring geen waarderingspunten bij verdiend hebben. Gerrit Zalm wil niet meer. Zal het dan straks toch Henk Kamp gaan worden?  

 

Als fractie hebben we intensief samengewerkt tijdens deze dagen. Een fractievoorzitter kan het nooit alleen. Fijn om te zien dat de samenwerking plezierig en goed verliep. Dondernacht was ik om 03.00 uur weer thuis. Met dank aan Co Verdaas, die zijn auto bij zich had. Vrijdagochtend moest ik weer vroeg weg. Ik was uitgenodigd door Sprank (gehandicaptenzorg) om in Hardenberg aanwezig te zijn bij de opening van nieuwe woningen voor gehandicapten. Voor mij was dit extra bijzonder omdat mijn eigen gehandicapte zus ook in Hardenberg verzorgd wordt. Aan het eind van de dag nog een vergadering van de raad van toezicht van Zorgcombinatie Zwolle e.o. Als waarnemend voorzitter mocht ik aan deze vergadering leiding geven.

 

Dinsdagavond heb ik met mijn collega’s Co Verdaas en Eddy van Hijum een politiek café gehouden in Zwolle. Onder leiding van Gerrit van der Kooij hebben we de miljoenennota besproken. Het was erg vol. Onder de aanwezigen ook mijn zoon Aron (‘ik heb me voorgenomen om maar één biertje te nemen’). Zaterdag nog naar het bestuurderscongres van mijn partij in Amersfoort geweest. Die stond in het teken van de gemeenteraadsverkiezingen. Nog een maand of vijf. Het zal ook de grote testcase voor de coalitie worden. Dat realiseren ze zich goed. Daarbij hopend dat het nieuwe zorgstelsel geen al te grote invoeringsproblemen zal opleveren. Daarbij tevens hopend dat de economie aantrekt. Dan zullen ook de olieprijzen weer moeten gaan dalen. De economische groei voor 2006 is namelijk gebaseerd op $50 per vat. Wat een gok.