'Groter dan mij zelf' Gert-Jan Segers en Kinga Bán (vervolg)

Gert-Jan:  ‘Lig je wel eens wakker?’

Kinga: ‘Haast nooit.’

Gert-Jan: ‘Dat vind ik bijzonder. Je praat met veel rust over je ziekte en de toekomst, er straalt een enorm Godsvertrouwen uit. Heb je dan ook heel concreet iets van hem ervaren rondom je ziek worden?’

Kinga: ‘Op een dag zat ik in de auto en vroeg ik: Hoe is het eigenlijk met U God? En toen begon er een soort gesprek. Dat was heel bijzonder. En toen wilde ik Hem danken voor alles wat ik had, mijn gezin en huis. En toen leek het alsof God tegen me zei: Dank me niet voor wat je hebt, maar dank mij voor wie Ik Ben.

Dat was heel mooi en toen vroeg ik een soort teken, iets heel concreets om te laten weten dat Hij er echt is. Dus ik zette de radio aan, maar dat heb ik toen snel uitgezet. Dat vind ik dan een beetje te makkelijk of zo.

Toen reed ik net de snelweg af en toen kwam er een regenboog. Dus ik moest huilen en lachen tegelijk. Het was alsof God zei: Ik Ben. En ik dacht: Ja, dat is hartstikke fijn, maar ik heb niks met die naam. Ik vind het zo abstract.

En toen verdween de regenboog achter de huizen in de wijk en toen klonk weer in mijn hoofd ‘Ik Ben.’ En toen dacht ik: Wow! Ook al zie ik het niet, Hij is er altijd bij. Die verdwenen regenboog raakte me enorm. Dat was heel bijzonder.’

‘En was je toen al lang ziek?’

‘Nee, juist niet! Een paar maanden daarna werd ik ziek. En nadat ik had gehuild met Reinder (mijn man) over mijn ziekte, was dat de eerste gedachte die bij me opkwam: Ik Ben. Hij is erbij.

Toen pas kwam het bewustzijn dat God me er op had voorbereid. En daardoor heb ik tot nu toe de ziekte best rustig kunnen dragen. We hebben ook gezegd: we gaan er niet tegen vechten. Dat vind ik altijd een beetje misplaatst woord.

Ik doe gewoon wat ik kan, probeer gezond te leven en neem mijn medicijnen, maar als ik er tegen vecht, dan kan ik er dus van verliezen. Je hebt wel mensen die echt alles doen om beter te worden. Naar een ander land gaan voor een behandeling bijvoorbeeld.’

‘Heb je dat overwogen?’

‘Nee, dat wil ik niet. Vanaf het moment dat ik ziek ben, krijgen we adviezen, over van alles, voeding, bidden, en ook behandeling in het buitenland. Ik zou niet naar het buitenland gaan. Weg van mijn kinderen nu… Nee, we doen hier wat we kunnen.  Het liefst wil ik gewoon leven. Gewoon dingen doen die ik altijd deed.’

‘Zou het je verbazen als het gebeurt? Als je genezen wordt?’

‘Ja, absoluut! Soms hoop ik het ook heel erg, en soms hoop ik het niet. Sterven is mij winst, zoals Paulus ook al zei. Dat was ook wel een periode in mijn geloofsreis de afgelopen jaren. Het is goed dat ik hier ben voor mijn kinderen, maar puur voor mezelf denk ik wel eens: Laat maar gaan. Ik ga naar een mooiere plek.

Soms denk ik: Wat zou ik zonder die ziekte moeten. Het is niet mijn identiteit, maar het is wel zo’n groot deel van mijn leven. En ook wat ik daardoor van God vind en hoe ik Hem leer kennen is zo bijzonder. Ik zou het ook missen denk ik.’

‘Is het leven nu dan ook intenser?’

‘Ik denk het wel. Ik heb niet een soort bucketlist, al is de CD (Kinga heeft onlangs een eigen CD uitgebracht ) wel erg belangrijk,  maar ik wil wel graag gewoon dingen blijven doen die ik leuk vind. Ik ben iets bewuster geworden. Hoeveel ga je investeren in relaties bijvoorbeeld? Ik ben daar van nature heel open in en sta ervoor open om met iedereen koffie te gaan drinken, maar ik heb er nu gewoon geen energie meer voor en ik vind het eigenlijk ook wel lekker. Een gevoel van: Dat hoeft voor mij nu ook niet meer. In die zin is het leven dus wel wat intenser geworden, wat kleiner ook.

En aan de andere kant heb je ook gewoon het ritme van de dag. De kinderen moeten naar school, er moet eten op tafel. Dat is ook goed.’

Bonhoeffer en de boom

Gert-Jan denkt even na en zegt dan: ‘Misschien is dit een goed moment voor de boom.’

‘De boom?’

‘Ja, ik heb een boom voor je gekocht. Een kleintje hoor.’

Even later staat er een kleine olijfboom op het podium. Kinga kijkt er wat vragend naar en dus legt Gert-Jan uit:

‘Luther zei: Als ik weet dat Jezus terugkomt dan plant ik vandaag nog een boom. En daarmee is de boom voor mij een teken van hoop en trouw aan de aarde en aan je roeping hier. Maar het gaat ook door als je er zelf niet meer bent. Het heeft zin wat je nu doet. Dus daarom heb ik deze olijfboom voor je meegenomen.’

‘Wat mooi! Mijn dochter heet Liva, dat komt ook van olijfboom. Het staat ook voor vrede, wist je dat?’

‘Nee, wat bijzonder!’

Kinga: ‘Vooral het begin van wat je zei is echt een les voor mij. Gewoon wel blijven doen wat je moet doen hier. Misschien kan ik soms al teveel bezig zijn met wat hierna komt, terwijl we hier ook iets achter hebben te laten.’

Gert-Jan: ‘Dat je het leven ten volle mag leven, dat heb ik van Bonhoeffer. Die man is dus echt mijn held.’

Kinga: ‘Oh dan moet je eens met mijn moeder praten, die is ook helemaal weg van hem. Ze leest elke dag uit zo’n boekje van hem.’

Gert-Jan: Wat leuk! Ik ben hoofdredacteur geweest van een eenmalige glossy over Bonhoeffer, ik zal wel zorgen dat er eentje naar je wordt opgestuurd.

Kinga lacht: ‘Echt? Oh graag! Daar zal m’n moeder zo blij mee zijn!’

‘Bonhoeffer zei dus: het doet ertoe wat we nu doen! Hij bleef het goede doen. En pas toen hij voor de galg stond zei hij: Hier houdt het op. Dit is het einde en voor mij een nieuw begin, maar tot die tijd ging hij helemaal voor het leven hier. En dat raakt mij dan zo! Hij zette al zijn kaarten op nu, maar als de tijd gekomen is, dan mag je het ook volledig loslaten.’

Lelijk winkelcentrum

’Is dat voor jou je politieke werk? Datgene waar je hier al je kaarten op aarde op inzet?’

‘Dat denk ik wel. Als christenen kunnen we soms een beetje laatdunkend over de wereld spreken. Zo van: ‘Het is maar aards’, maar dan vergeten we dat dit de wereld is waar God van houdt! Vanwege de mensen die hier leven, die in dit theater zitten, die in dat lelijke winkelcentrum verderop lopen kwam Hij hier!’

‘Lelijke winkelcentrum?’

‘Vind jij het mooi dan?’ vraagt Gert-Jan opeens iets voorzichtiger.

‘Nou ja, mooi. Dit is mijn hometown, snap je?’

‘Oh, nou dan mag dit niet in het interview hoor. Straks zien we een enorme dip in de verkiezingsuitslag hier in Houten! Maar vanwege deze mensen is Jezus hier dus naartoe gekomen.’

‘Ja, maar dat zijn mensen. Ik vind de rest eromheen altijd zo overbodig’, reageert Kinga.

‘Daar ben ik het niet mee eens. Het is ook deze samenleving. Ook de manier waarop we samenleven. Of we vrede of oorlog hebben, of we zorg en gerechtigheid fatsoenlijk hebben geregeld.

In het oude testament lezenwe dat het God iets uitmaakt of onze weegschalen deugen, dat omheiningen op het dak wel veilig moeten zijn. Daar denkt de Eeuwige blijkbaar over na. Hoeveel te meer zouden wij dat dan niet moeten doen!’

Kinga: ‘Ik ben eigenlijk heel snel geïrriteerd. Als er een auto voor me te langzaam rijdt of als ik in de rij sta en iemand dringt voor, dan kan ik van binnen echt wel ontploffen.’

Gert-Jan: ‘Ik ben ook zo!’

‘Echt, haha! Wat doe jij er dan mee? Ik denk dan altijd: He wacht! Ik moet kijken alsof ze m’n broers en zussen zijn. God houdt van iedereen. Heel soms heb ik zo’n momentje hoor, dat is lang niet altijd. Maar dat is wel apart en wel iets moois om door te geven. Iedereen hier is door God gemaakt. God kent ze, of ze hem nou wel of niet kennen.’

‘Ik heb ook van die momentjes nodig! Diep van binnen weet ik: God gaat uiteindelijk alles weer mooi maken. Ik heb ooit in Egypte gewoond en daar is alles nou niet bepaald netjes aangeharkt. Daarbij vergeleken is Houten echt een fantastische plaats!’

‘Zo je hebt je stemmen weer teruggewonnen hier!’

Toch wat politiek

Er wordt nog wat gelachen over opiniepeilingen in Houten, nog wat irritaties gedeeld over te langzaam rijden en voordringen in de rij, en de koffie wordt bijgevuld. Als ze weer zitten vraagt Gert-Jan:

‘Heb je zelf tijdens je ziekteproces wel eens getwijfeld naar God toe?’

Kinga: ‘Nee, maar dat is voor een deel ook karakter denk ik. Ik ben best volgzaam, ik pieker niet zo snel. Mijn geloof is een soort van zekerheid en dat wankelt niet. Natuurlijk is het daarmee niet makkelijk. Als ik bijvoorbeeld zing op een veertigjarig huwelijk dan denk ik: is dit ook nog voor mij? Ga ik zoiets nog meemaken? Nou, waarschijnlijk niet. Maar die diepe waarom vraag daaronder heb ik niet nodig. God heeft het in Zijn hand.

Het is een beetje egoïstisch soms ook. Ik ga naar de mooie plek, voor mij is het ok.’

 ‘Voor jou is het ok? Echt?’

 ‘Ja, dat heb ik eigenlijk van het begin af aan gehad. Maar dat komt ook door mijn opvoeding. Mijn moeder is ook nooit bang.’

Gert-Jan: ‘Maar ze hebben wel een heftig leven gehad toch? Je ouders. Ik begrijp dat zij als vluchtelingen naar Nederland zijn gekomen?’

Kinga: ‘Klopt. Op een gegeven moment besloten ze uit Hongarije weg te gaan. Achttien en negentien waren ze en mijn moeder ook in verwachting. Echt via achterbakken van auto’s en sluiproutes naar Nederland gekomen, los van elkaar. Toen ze elkaar maanden later weer zagen was de buik van mijn moeder enorm gegroeid. Gelukkig werden ze verenigd voor de geboorte van mijn oudste zus.

Ik vind het heel mooi wat ik gezien heb in hen. Ik noem mijn ouders altijd de best geïntegreerde buitenlanders. Ze zijn hier komen wonen en zijn toen gewoon aan de slag gegaan. Ze zijn zelf ook altijd gastvrij en ik hoop dat wij als christenen in Nederland dat ook durven te zijn rondom alle vluchtelingen die nu naar ons land komen.

Gert-Jan: ‘Zo klink je toch ineens heel politiek hoor!’

Kinga lacht: ‘O ja? Echt! En dat terwijl ik er helemaal niets mee heb. Ik stem wel ChristenUnie trouwens, soms op advies van mijn vader en anderen om mij heen. Die bel ik altijd even op als het weer tijd is om te stemmen.’

Gert-Jan lachend: ‘Ik hoor het al, dat zijn wijze mensen!’