Berichten geschreven door Carla Dik-Faber

Het is vrijdagochtend als ik in de trein stap naar Amsterdam. Ik herinner me de vele uitstapjes naar deze stad, het wandelen langs de grachten, het Rijksmuseum, de eettentjes aan de Utrechtsestraat. Een herinnering uit een andere tijd. Vandaag ga ik op pad met straatpastor Hanna. Zij werkt op straat onder de dak- en thuislozen.

Toen ik besloot om kunstgeschiedenis te gaan studeren, vonden mijn ouders dat niet een voor de hand liggende keuze. Als boerenzoon en -dochter hadden ze mij praktisch opgevoed met het idee om later de ‘handen uit de mouwen’ te steken. Culturele en kunstzinnige beschouwingen zaten zeker niet in het vocabulaire van ons gezin.

In een paar weken tijd is de wereld om ons heen drastisch veranderd. Het leven is niet zo maakbaar gebleken als we dachten. Het coronavirus leek zo ver weg, in China, in Italië, en toen was het ineens in Brabant en onder ons. De overheid heeft maatregelen genomen die tot voor kort ondenkbaar leken.

Vorig jaar hebben twee rechterlijke uitspraken ons met de neus op de feiten gedrukt: we moeten beter voor de schepping zorgen. De hoeveelheid stikstof die we uitstoten is vernietigend voor de natuur in ons land. De hoeveelheid CO2 die we de lucht in blazen draagt bij aan een zorgwekkende verandering van het klimaat.

Oktober 2019, ineens kan niemand meer om hen heen. Protesten, lange slierten tractors op de snelweg, publieksvriendelijke acties en de hashtag #trotsopdeboer hebben de boeren van de periferie naar het centrum van de aandacht gebracht.

En toen bleek het leven toch niet zo maakbaar als we dachten. We zijn de grip erop verloren. Nooit hebben we dit eerder meegemaakt. En hoe lang het gaat duren weet niemand. Eén ding is zeker: deze crisis is een wedstrijd van lange adem. Dat ondervinden we allemaal, elke dag weer. En dat geldt des te meer voor het zorgpersoneel. Dag en nacht bekommeren zij zich om een zieke medemens, op de Intensive Care, in een zorghotel, een verpleeghuis, of waar dan ook. Een aantal van hen ken ik persoonlijk, in de kring van familie en vrienden. We voelen allemaal diepe dankbaarheid jegens hen en hun collega’s.

Jaarlijks zijn er 19.000 doden als gevolg van tabaksverslaving. Toch krijgen Nederlanders vandaag de dag nog op duizenden plekken tabak aangeboden. Dat is niet uit te leggen als we toe willen naar een rookvrije generatie. Daarom roepen ChristenUnie en CDA vandaag de regering op om het aantal verkooppunten van tabaksproducten snel af te bouwen.

Op vrijdagochtend zit ik met een kop koffie aan de keukentafel van Jeroen en Gusta van der Kooij. Zij zijn de eigenaar van Hoeve Rust-hoff, een biologisch rundveebedrijf (melk en vlees) in Maasland. Door het raam heb ik uitzicht op de tuin, waar vogels spelen in de struiken. Daarachter uitgestrekte weilanden met in de verte het volgende melkveebedrijf en - onvermijdelijk in ons kleine land - de snelweg A20.