De ramp in het cellencomplex had voorkomen kunnen worden als de overheid zich aan de voorschriften had gehouden, en als ambtelijke diensten hadden gedaan wat ze hadden moeten doen. Nu zijn er elf doden en vele gewonden vallen.
Ik begrijp dat de ministers Donner en Dekker hun verantwoordelijkheid hebben genomen en zijn opgestapt. En toch vond ik het jammer. Ik had graag met hen in debat gewild. Vooral ook omdat Donner in zijn afscheidsrede in de Kamer de vraag opwierp in hoeverre de overheid verantwoordelijk kan worden gesteld voor rampen. Of het terecht is om zoveel verantwoordelijkheid bij de overheid neer te leggen.
Daarin klonk toch wel enige kritiek op de conclusies van de Onderzoeksraad voor Veiligheid. Blijkbaar vindt Donner dat de overheid te veel verantwoordelijkheid wordt toegeschoven.
Maar wat wil hij daarmee zeggen tegen het licht van een ramp die door slecht functioneren van ambtelijke diensten zo groot is geworden? Daarover had ik hem in de Kamer nog wel graag willen bevragen. Het is jammer dat dat niet meer kan.

Het was een zware dag gisteren. Eerst de schok van het snoeiharde rapport en daarna het zware persoonlijke besluit van de twee ministers om op te stappen.
Aan het eind van de dag zag ik het gezelschap via de lange roltrap de Kamer verlaten. Minister Donner hand in hand met zijn vrouw. Daarachter mevrouw Dekker. Alleen. Haar man is in deze kabinetsperiode overleden. Ze werden omstuwd door fotografen, cameraploegen en microfoons. Toen zag ik ook dat het voor deze twee ministers een ongelooflijk moeilijke dag moet zijn geweest. Dat het hen zwaar is gevallen om deze beslissing te moeten nemen. Ze moesten hun politieke verantwoordelijkheid nemen, maar het zijn ook maar mensen.