Bron: HandSchrift

Door: Wille de Zoete

8.45 u. De eerste pot koffie loopt vol. Er zullen er nog vele volgen. Kleumend komt de eerste gast binnen.“Ah, koffie, lekker. Ik ben helemaal verstijfd, zó koud onder die brug” Een tweede komt binnen met de mededeling “ik wil afkicken, maar ik weet niet hoe”. Eén van de vrijwilligers gaat even met hem apart zitten.

De derde arriveert, een oudere man, in tegenstelling tot de anderen het “prototype” van de dakloze. Kapotte lange overjas, wollen muts, stok. Hij had geluk, hij heeft in een echt bed kunnen slapen. “Ik heb gedaan wat u gezegd hebt” zegt hij tegen één van de diaconaal werkers. “In de douche gegaan, haren gewassen”. Hij wil niet mee naar het badhuis, maar wél graag
naar de kapper. Eén voor één druppelen nog meer mannen binnen, totdat er bijna dertig zijn. Samen met een vrijwilliger vertrekken ze naar de Hammam, het oosters badhuis, om anderhalf uur later schoon en warm weer terug te komen. Leerlingen van een plaatselijke school hebben inmiddels voor een lunch gezorgd, en rekken volgehangen met warme kleding. Om de beurt kan ieder die dat wil naar de stoelmassage en de pedicure. “De
mannen zorgen goed voor hun voeten”, vertelt de laatste,“Ze moeten er natuurlijk ook de hele dag op lopen.” Over de paar slaapzakken die klaarliggen moet met de diaconaal werker worden overlegd, zij weet precies wie er het hardst één nodig heeft. Maar, alles gaat in een ontspannen sfeer. Inmiddels zijn er aardig wat persmensen binnengekomen. Daklozen zijn blijkbaar een “item” in de media. Toch schrikken de meeste journalisten als ik, op de vraag waarom de ChristenUnie een dag voor daklozen organiseert, vertel dat er maar 40 nachtopvangplaatsen zijn voor de 400 tot 600 daklozen die in onze stad rondlopen. We willen er voor zorgen dat daklozen ook voor het gemeentebestuur een “item” worden, en kunnen daar de hulp van de media wel voor gebruiken. Wat ik de journalisten niet vertel is, dat voor mijzelf deze dag ook nieuw inzicht heeft opgeleverd. Mijn stad,waar ik als Christen medeverantwoordelijk voor ben, telt mensen die er even akelig aan toe zijn als sommige mensen in de derde wereld. Misschien komt het door eigen schuld, maar…. wie leeft niet van genade?