Hoe staat de vlag erbij, twee jaar later? Ik hoef niets te herhalen. De geschiedenis is overbekend. De gedogers, het Catshuis, de val en het Lenteakkoord. Zelfs de stilte voor de storm begint te luwen en ook ik ben vorige week voortvarend aan de slag gegaan met de verkiezingscampagne. Het komt er nu op aan om de burger weer iets te laten proeven van die vaste waarden waar we als christenen voor staan. De burger lijkt een consument geworden die amechtig achter van alles en nog wat aanholt. Vraagsturing, consumentisme en populisme. De publieke zaak, de rechtsstaat, gerechtigheid, christelijke waarden, zorg voor de zwakken, daar zouden de mensen zich eens wat drukker om moeten maken. Politiek is meer dan brood en spelen. Maar de signalen zijn er. Het individualistische consumentisme lijkt over zijn hoogtepunt heen. Het is aan de ChristenUnie om in deze campagne ook iets van dit nieuwe wij-gevoel te laten zien. Nieuw maar eigenlijk heel oud, want het wortelt in de Bijbel.

Israël en het Midden-Oosten

Mijn activiteiten rijgen zich intussen weer aaneen. Zo heb ik vorige week een interview aan  Christenen voor Israël gegeven over de treurige impasse in het Midden-Oosten, die zich nu al zes decennia voortsleept. Nog weer eens de briljante bestseller van Benny Morris gelezen, vorig jaar in Nederlandse vertaling verschenen onder de titel: 'Een staat, twee staten.' Morris doet daarin onderzoek naar de doelstellingen van het Zionisme en de Palestijnse beweging. Conclusie van Morris: duurzame vrede kan er alleen komen als die van onderop komt, van de mensen zelf. Door een profetische visie op het land. De vele voorstellen die in de staatvormingssfeer zijn gedaan bleken onbruikbaar of onuitvoerbaar. De werkelijkheid was te bitter. Zelf denk ik dat het goed is om hoopvol te blijven en om te bidden. We weten vaak niet hoe God werkt en er zijn al vele wonderen geschied. Denk aan de plotselinge val van de Berlijnse muur of de Frans-Duitse vrede na honderden jaren van steeds terugkerende oorlogen. Hoeveel christenen hebben niet jarenlang gebeden voor vervolgden en onderdrukten in de communistische landen? Nou dan. Zo'n wonder kan ook in het Midden-Oosten gebeuren. Ik blijf hoopvol. 

Christenvervolging

Afgelopen zaterdag heb ik tijdens het Flevofestival samen met Open Doors een seminar verzorgd over geloofsvervolging: Tegenwind. We hebben een mooie discussie gehad over de grenzen van de godsdienstvrijheid. Hoe tolerant moeten we zijn ten aanzien van de islam? Het is belangrijk dat we aandacht blijven vragen voor de vele christenen die zo'n hoge prijs betalen voor hun geloof. Zo hoop ik donderdag 23 augustus as. mijn rapport over Pakistaanse christenvervolgden aan de Pakistaanse ambassadeur aan te bieden. Eind juni heb ik een bezoek afgelegd aan Pakistan wat in het kader stond van de blasfemiewetgeving. Vandaag daarover Kamervragen gesteld naar aanleiding van een bericht dat een meisje met het down syndroom wordt vervolgd vanwege het gerucht dat ze pagina’s van de koran zou hebben verbrand. Zoals u ook in mijn boek 'Ben ik nou gek?' kunt lezen heb ik me in de afgelopen zes jaar ingezet voor geloofsvervolgden. Ook voor hen blijven we hopen, bidden en werken. Ik heb overigens al veel positieve reacties gehad op mijn boek, dat een inkijkje biedt op mijn werk van de afgelopen jaren. Ik hoop ook in de nieuwe Kamerperiode dit werk voor vervolgde christenen voort te mogen zetten. Zo ziet u, het gaat niet aan om politiek te bedrijven vanuit het motto: geef de mensen wat ze willen. De wereld is zoveel groter en het onrecht houdt niet op. De kiezer zou verder moeten kijken dan zijn directe eigenbelang. Hij moet niet stemmen als consument, maar als burger. Zijn consumentisme overstijgend. Verder kijkend, hoger. Rechtvaardigheid, van-ik-naar-wij, geloofsvervolgden en de zwakken in de samenleving. Dat is waar het om gaat. Dat is zoveel meer dan geef de mensen wat ze willen.