Na vier uur slaap gaat m’n wekker alweer: vandaag is het National Prayer Breakfast. E-mail checken, koffer pakken en uitchecken. Ik bel Tineke om haar wijsheid en sterkte in het debat te wensen.

Half zeven zijn we bij het Hilton. Ongelooflijk scherpe beveiliging: een paar duizend ontbijtgasten worden grondig gecontroleerd. Het detectiepoortje reageert zelfs op een stukje zilverpapier van mijn rolletje snoep!

Ik heb een plaats aan een tafel tamelijk vooraan, dicht bij het podium. Daar ontmoet ik Congresleden, een Russische senator, voorganger Rick Warren en Hillary Rodham Clinton, die mij zegt zeer te hopen op een positief besluit over de Afghanistan-missie. Ik ben niet de enige die het Kamerdebat vandaag met belangstelling zal volgen! Na het ontbijt breng ik haar boodschap per sms over aan Tineke.

 

Er wordt gezongen, gebeden voor de nood in de wereld en voor nationale en wereldleiders, en er zijn toespraken van o.a. Congreslid Joseph Liebermann, U2-zanger Bono en President Bush. De toespraak van Bono maakt indruk; hij grijpt z’n kans en vraagt om één procent extra voor ontwikkelingssamenwerking: “this is not about charity, this is about justice!” Daar reageert de President wijselijk niet op… Bush’ toespraak bevat naast een helder getuigenis ook nogal wat nationale retoriek: ‘zoals Adam door God de levensadem kreeg ingeblazen, zo verkreeg Amerika in 1776 de geest van vrijheid’! Ook bij het slotwoord van Koning Abdullah van Jordanië voel ik me onbehaaglijk: christendom, jodendom en islam worden heel gemakkelijk op één lijn gesteld.

 

Na het ontbijt is er een bijeenkomst van de Europeanen met oud-premier Bondevik van Noorwegen. Hij getuigt vrijmoedig van zijn geloof en benadrukt de betekenis van het samen bidden. Ik spreek met hem over het waarden-en-normendebat in Nederland.

Daarna een ontmoeting met twee medewerkers van de Nederlandse ambassade; een goede gewoonte voor een Kamerlid in het buitenland. Onderwerp van gesprek is – vanzelfsprekend – de Afghanistan-missie.

Tenslotte lunchen we met mijn goede vriend Jim Skillen, directeur van het Centre for Public Justice in Washington, die ik tien jaar geleden voor het laatst heb ontmoet, in Zuid-Afrika. Zijn nuchtere visie op het ‘civil religion’-denken van de Amerikanen is een verademing.

 

Samuel en Hans brengen mij naar het vliegveld. Per sms word ik door Arie bijgepraat over het debat: een ruime meerderheid steunt de missie en D66 blijft in het kabinet. Onbegrijpelijk, als ze écht een tweede Srebrenica verwachten…!

Dankbaar dat ik dit bijzondere evenement heb mogen meemaken en verrijkt door de ontmoetingen aanvaard ik de thuisreis.