Berichten over Column

Op 6 september 2012 stuurde een tienermeisje uit Haren een openbare uitnodiging via Facebook uit voor haar Sweet Sixteen-feestje. Ze nodigde 78 andere jongeren uit die ook hun vrienden zouden mogen meenemen. Zoals op sociale media wel meer volledig ontspoort, liep dit plan uit de hand.

Het is de 5e mei, de dag na de meest bijzondere 4e mei die ik ooit heb meegemaakt. Het lege plein sprak veel sterker dan alles wat ik ooit eerder op een volle Dam hoorde. En ik heb de koning nog nooit zo krachtig horen spreken als hij nu deed. Je merkte aan alles, dit waren zijn eigen woorden en ze kwamen recht uit zijn hart. Dit was niet wat een ander hem vroeg voor te dragen, maar wat hij zelf wilde zeggen.

‘Als ik zou het willen, zou ik hier hele dagen een potje kunnen gaan janken.’ Mijn moeder mist de aanloop van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ze mist het bezoek van vriendinnen, bezoek aan de kerk. Want het is nu zo stil, zo verschrikkelijk stil.

Vorige week maakte ik me nog druk om coalitiegedoe dat nu opeens totaal ridicuul is geworden. Zaterdag stond ik in een volle strandtent in Katwijk, waarvan ik het met terugwerkende kracht absurd vind dat die zo vol was. Zondag hebben we als gezin afgestemd op Groot Nieuws Radio en naar de mooie overdenking van Ron van der Spoel geluisterd over schuilen bij God.

Op zondagmorgen zit ik altijd in de kerk. Behalve vorige week. Ik was bij de indrukwekkende Nationale Holocaust Herdenking in het Wertheimpark in Amsterdam, precies 75 jaar na de bevrijding van Auschwitz. Het was de herdenking met het indrukwekkende en ontroerende moment waarop premier Rutte namens de regering de Joodse gemeenschap excuses aanbood. Eindelijk.

Nog een laatste keer kijk ik om. Van de dingen die ik graag achterlaat in dit jaar denk ik vooral aan de digitale bitterheid. Het zijn berichten op sociale media en in de mail die – als je ze echt binnen laat komen – even alle zuurstof uit je leven opzuigen en de grond onder je voeten verschroeien. Natuurlijk moet er alle ruimte zijn voor legitieme kritiek op iedereen die in het openbaar het woord voert, maar die bijtende bitterheid mag van mij in het oude jaar begraven worden.

Mijn jongste broer vroeg het zondag opeens op onze zussen-en-broers-app. ‘Wat is je mooiste herinnering aan pa?’

Mijn oudste broer vroeg me of ik een stukje met hem wilde oplopen. Letterlijk. Onderweg naar Santiago de Compostella. Hij heeft zelf – samen met zijn schoonzoon – twee weken gelopen naar de stad waar per jaar tienduizenden pelgrims naar onderweg zijn. Ik heb als amateur-pelgrim twee dagen meegelopen en iets gevoeld van de spierpijn en saamhorigheid van al die verschillende mensen met allemaal datzelfde reisdoel.