Het begin van iets nieuws
Hoe is het om vrijwilliger te zijn bij de ChristenUnie? Annemieke vertelt in deze gastblog over haar tijd als vrijwilliger bij onze Tweede Kamerfractie in Den Haag.
"Daar liep ik, vrolijk zwierend met mijn Rijkspas door de gangen van de Tweede Kamer der Staten-Generaal, (te) enthousiast zwaaiend en groetend naar passerende Kamerleden. En al werd hier vriendelijk op gereageerd, van hun gezichten viel af te lezen dat zij zich bedenkelijk afvroegen wie hier zo fanatiek naar hen stond te wapperen. Ach, wat maakte het uit! Ik was werkzaam bij de ChristenUnie, in een enorm dynamische omgeving en werd omringd door eeuwen oude geschiedenis, geweldig toch?! Als iemand mij vijf jaar eerder had verteld dat ik hier zou rondlopen, dan had ik dit niet zomaar geloofd. De route ernaar toe was er één vol verrassingen…
Koersonderzoek
“De functies van gastvrouw, persoonlijk assistent of mentor zouden zeer passend voor je zijn”, zo gaf mijn coach aan, “en het is voor jou belangrijk om in een sfeervolle en uitdagende omgeving te werken, want dit geeft je energie.”Het loopbaantraject had een boekwerk aan bevindingen opgeleverd. En nu, na tien jaar als persoonlijk begeleider in de geestelijke gezondheidszorg te hebben gewerkt, sloeg ik een nieuwe weg in. Super leuk! Maar ook heel spannend, want ik was mij ervan bewust dat deze route niet altijd eenvoudig zou zijn en dat het veel geduld en doorzettingsvermogen zou vragen.
Grootmeesters en Koninklijke pracht
Met de resultaten uit het “Koersonderzoek” in mijn achterhoofd, ben ik mij gaan richten op het gastvrijheidsegment binnen de culturele sector. Zonder passend diploma besloot ik mij te profileren door middel van vrijwilligerswerk, met het uiteindelijke doel betaald werk te krijgen.Tijdens deze ontdekkingstocht heb ik mogen rondlopen tussen Hollands grootste meesters in het Mauritshuis. Ook bracht ik elke week het indrukwekkende Panorama van Mesdag tot leven bij de vele bezoekers. Op deze magische plek met zeegezicht, kreeg ik van de directeur geheel onverwachts de vraag of ik als publieksmedewerker zou willen werken tijdens de zomeropenstelling van Paleis Noordeinde. Daar hoefde ik uiteraard geen seconde over na te denken. In de zomer van 2018 liep ik hier trots en met een brede glimlach voor het eerst rond. Ook de jaren erna mocht ik onderdeel zijn van het vaste publieksteam.
Gevouwen handen
Het was op een zonnige ochtend in april dat mijn traject wederom een verrassende wending kreeg.“Gezocht: vrijwilliger publieksvoorlichting bij de Tweede Kamerfractie van de ChristenUnie.” Een vacature die zo vanaf mijn computerscherm mijn huiskamer binnenkwam en mij direct intrigeerde.
Publieksvoorlichting draait om frequent, volledig en helder communiceren. Als er iets noodzakelijk was binnen mijn toenmalige functie was dit het wel, dus ik kende het belang ervan. Samen met anderen christenen bovenop het nieuws zitten en een gezamenlijk doel nastreven, het sprak mij allemaal enorm aan. En wellicht zou dit een mogelijke vervolgstap in politiek Den Haag opleveren?! Een kans die ik moest aangrijpen. En die kans kreeg ik, hoe bijzonder!
Ruim twee jaar zat ik één dag in de week op kantoor bij de fractie en beantwoordde hier vragen en uitgebreide e-mails van de (potentiële) achterban. Ik deed dit specifiek op het beleidsterrein van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, welke bijzonder goed aansloot bij mijn eerder opgedane werkervaring.
De e-mails die binnenkwamen waren zeer uiteenlopend van aard. Veelal zaten er zeer schrijnende persoonlijke verhalen bij waarin mensen zich, vaak ten einde raad, tot de ChristenUnie wenden.
In deze periode heb ik van dichtbij de gedrevenheid van de fractie mogen ervaren. Een hecht en betrokken team met harde werkers. Mensen met een duidelijke visie en een scherp oog voor wat er in de maatschappij en bij de achterban leeft. Het is voor mij een unieke tijd geweest waarin ik van waarde kon zijn en waar ik mij erg op mijn plek voelde.
Maar toen veranderde de aangescherpte coronamaatregelen het werken binnen de Tweede Kamer. De sfeer werd voelbaar anders en aan alle medewerkers werd verteld dat dit voorlopig hun laatste fysieke dag op kantoor zou zijn. Wat overbleef was een lege Statenpassage, uitgestorven gangen en een minimale bezetting in de vergaderzalen. We werden met z’n allen stilgezet maar we moesten ook doorgaan, op afstand.
Als fractie ontmoeten we elkaar sindsdien wekelijks digitaal. Om te vergaderen, elkaar te bemoedigen en om samen te bidden. 25 paar gevouwen handen verspreid over Nederland maar wel samen op één beeldscherm, onbeschrijfelijk hoeveel kracht daar vanuit gaat!
Kamerbode
En juist in een periode van zoveel onzekerheid zette ik met trots mijn handtekening onder een nieuw arbeidscontract. Ik werd Kamerbode in de Tweede Kamer! Mede dankzij mijn werkzaamheden als fractievrijwilliger, viel mijn sollicitatiebrief op tussen al die andere inzendingen.
Ik draag vanaf nu zorg voor een professioneel en geordend verloop van de commissievergaderingen. Ook zal ik op termijn worden ingezet in de plenaire zaal en bij het ontvangen van publiek. Ik kijk uit naar deze nieuwe periode waarin er ongetwijfeld weer veel uitdagingen en verrassingen op mijn pad zullen komen.
Daar loop ik, vrolijk zwierend met mijn Rijkspas door de gangen van de Tweede Kamer der Staten-Generaal. Nog steeds (te) enthousiast zwaaiend en groetend naar passerende Kamerleden. En gelukkig, er wordt al iets minder bedenkelijk naar mij gekeken!"
Annemieke
