Nieuws

Ik overdrijf niet als ik stel dat de toeslagenaffaire tot de grootste en meest aangrijpende Nederlandse overheidsschandalen van de 21ste eeuw moet worden gerekend. Het aantal gedupeerde ouders is ongekend hoog, hun financiële en psychische leed is schrijnend, de overheid liet hen in de steek, de Belastingdienst voerde een destructief alles-of-niets beleid, ook het parlement liet steken vallen en het aantal uithuisgeplaatste kinderen is ronduit hartverscheurend.

We hebben met grote belangstelling en instemming kennisgenomen van het rapport van de werkgroep Zelfevaluatie naar aanleiding van de toeslagenaffaire. Een affaire die gerekend moet worden tot de grootste naoorlogse misstanden van overheidsbeleid. Een overheid die zich van haar slechtste kant liet zien hetgeen resulteerde in duizenden slachtoffers, waaronder veel kinderen. Tot op vandaag is het aantal gedupeerden dat niet financieel gecompenseerd is, pijnlijk groot.

In de kern lijkt dit een eenvoudig wetsvoorstel. De Air France/KLM holding plaatst een nieuwe aandelenemissie en de Nederlandse staat kan besluiten wel of niet aandelen aan te kopen. Daarbij geldt, dat er geen voorwaarden kunnen worden gesteld. Het is een louter financiële afweging. Einde verhaal. Dat zou leiden tot een kort debat. Toch is de ChristenUnie-fractie voorstander van een meer omvattende analyse waarbij het brede welvaartsperspectief leidraad is.

De ChristenUnie is positief over het instellen van een minimum CO₂-prijs voor de elektriciteitssector. In het Klimaatakkoord wordt een belasting op de uitstoot van CO₂ voorgesteld, daar is dit een uitwerking van. Het is belangrijk dat de vervuiler betaald, dat geldt ook voor de energiesector.

De invoering van de verhuurderheffing in 2013 kende een zeer specifieke aanleiding en context. Het is goed om daar kennis van te nemen. De heffing was bedoeld om de toenmalige regering aan extra middelen te helpen als gevolg van de diepingrijpende financiële crisis.

Met dit Belastingplan 2022 hoopt het kabinet zo’n €335 mld binnen te halen, ter dekking van een kleine 95% van de rijksuitgaven. Een dergelijk omvangrijk bedrag vereist een zorgvuldige behandeling van het parlement met een scherp oog voor uitvoering, impact en eenvoud van de voorgestelde fiscale maatregelen.