Andries Knevel (EO) presenteert vanavond een bijzondere, extra lange uitzending van het Elfde Uur. Hij heeft vijf politica uitgenodigd voor een verkiezingsdebat over gezinsbeleid en normen en waarden. We zitten met z’n vijven aan tafel: Sharon Dijksma (PvdA), Mirjam Sterk (CDA), Agnes Kant (SP), Laetita Griffith (VVD) en ik.

De uitzending is opgeknipt in vijf blokjes over gratis kinderopvang, starre werktijden, vuige en vunzige televisie, toenemende hufterigheid en afnemende solidariteit. Het zijn thema’s waarop de ChristenUnie een goed verhaal heeft te vertellen. Wij steunen jonge ouders die ervoor kiezen om tijdelijk minder te werken in verband met de zorg voor hun kinderen. Ons kindgebonden budget geeft ouders de meeste keuzevrijheid. Ze kunnen het geld besteden aan kinderopvang, maar kunnen het ook als compensatie gebruiken voor inkomensverlies als bijvoorbeeld een van beide ervoor kiest om tijdelijk af te zien van een baan, of minder uren gaat werken.

Wij willen de overdraagbaarheid van de heffingskorting in stand houden, maar het CDA wil dat gaan afschaffen. Dat betekent voor gezinnen met één inkomen een verlies van 2.000 euro per jaar! En laten we er alsjeblieft mee ophouden om te denken dat dit een achterhaald iets is, want eenderde van de huishoudens kiest nog steeds voor het kostwinnersmodel. Ik vind het ongelooflijk betuttelend dat politieke partijen mannen en vrouwen ertoe willen dwingen worden om beiden de arbeidsmarkt op te gaan. Alsof we dan met z’n allen gelukkiger worden.

Het filmpje over het Zweedse model dat Andries vertoont, is wat dat betreft een eye-opener. Moeders krijgen weliswaar anderhalf jaar verlof na de geboorte van hun kind, maar moeten daarna fulltime aan het werk om de collectieve voorzieningen te kunnen betalen en zelf rond te komen. Zweedse kinderen gaan vijf dagen per week naar de crèche. In het filmpje komen ouders aan het woord die maar wat graag zouden willen dat ze parttime konden werken en meer bij hun kinderen konden zijn.

Ik wil een pleidooi houden voor al die jonge vaders en/of moeders die de tijd nemen om hun kinderen zelf op te voeden. Zelfs als ze zich daarbij een tijdje van de arbeidsmarkt terugtrekken, leveren ze een belangrijke bijdrage aan de kwaliteit de samenleving. Het opvoeden van kinderen levert hen bovendien meer kennis en ervaring op dan menig baantje op die veelgeprezen arbeidsmarkt. We zouden opvoedingservaring maatschappelijk veel hoger moeten waarderen.