Berichten over Congres

Vrienden van de ChristenUnie, wat een voorrecht om vandaag hier samen te zijn op ons congres. Ik zie vertrouwde frisse gezichten, maar ook nieuwe, frisse gezichten. Wat geweldig dat jullie er allemaal zijn! 

Vrienden,

Dank jullie wel. Wat mooi om elkaar hier weer te treffen in Apeldoorn. Ik heb er zin in. Het is mooi om hier te zijn en ik wil jullie allemaal bedanken dat je gekomen bent op deze dag. Ondertussen weet ik dat ontzettend veel partijgenoten actief zijn voor Nederland Doet. Dank jullie wel daarvoor, maar vooral dank aan al die vrijwilligers die dat dag in en dag uit doen. Dat wil ik aan het begin gezegd hebben, want ik weet zeker dat ik dat in het vuur van mijn betoog zal gaan missen. Wij hebben jullie gezien en dankjewel!

Ja vrienden, goedemorgen allemaal hier in Apeldoorn. Ik ben opgegroeid in mijn tienerjaren in Nunspeet, heerlijk bij de bossen, de Veluwe. Ik dacht even weg uit Den Haag. En wat blijkt? Een VVD-congres hier, een SP-congres hier, terug in de Haagse kaasstolp. Maar gelukkig zijn wij hier bij elkaar. Gelukkig kennen wij Apeldoorn ook heel anders. Namelijk als de stad van Paul Blokhuis, de stad van Ben Bloem, die afscheid neemt deze week van de raad, maar voluit ChristenUnie-man blijft. Van Jarin van der Zande en de stad waar de geboortewieg stond van Eppo Bruins. U begrijpt, Apeldoorn blijft een ChristenUnie-stad, wat voor congressen er ook zijn.

Er zijn momenten geweest dat, als ik het podium betrad en ging speechen, de leden van PerspectieF dan hun bingokaart pakten. In de hoop dat ik die hele kaart volpraatte met ‘Gideonsbende’, ‘hartenklop’, ‘hart en ziel’. ‘Elkaar in de ogen kunnen kijken.’

Dat soort frases.

Ik ga het vandaag hebben over een onderwerp dat misschien ook wel op die bingokaart zou passen, maar wat eigenlijk gauw te mooi, te bijzonder is om op een bingokaart te plaatsen. Dus ga er maar even voor zitten. Want vandaag gaat het echt over het hart van onze roeping, het hart van onze missie, over wie wij zijn en wat onze plek is in het politieke landschap.

Ik ben weleens ontstemd, maar probeer dat altijd zo snel mogelijk weer uit te praten. Als je boosheid voor jezelf houdt, ontaardt die in rancune. Bitterheid. Het gevoel dat je onrecht is aangedaan. In mijn geval was dat ooit vanwege het gevoel dat mijn vader slachtoffer van onrecht was. Het maakte me onverzoenlijk. Ik hoefde de mensen die hem dat in een kwetsbare fase van zijn leven hadden aangedaan niet meer te zien. Een weinig vruchtbare vorm van sociale wraak, waar ik vooral mezelf mee had.

Wat goed om jullie weer te zien. In levende lijve. Dat is beter dan achter zo’n schermpje. Vorige week was ik bij Jan Terlouw, oud D66-leider, en ik vertelde dat wij weer een congres zouden hebben. Hij zei me: ‘Nou als ik een congres toesprak, dan werkte het nooit als ik er een college van maakte. Dan raakte ik ze niet. Je moet er een beetje een preek van maken.’ Toen dacht ik: als zelfs een oud D66-leider mij aanmoedigt om een preek te houden, dan laat ik mij dat geen twee keer zeggen. Dus ik heb drie punten.

Ik heb vandaag het zekere voor het onzekere genomen. Ik ben met de auto, niet met de trein. Ik heb geen uitgeschreven speech, dus ik kan hem ook niet laten liggen. Het is een verhaal uit mijn hart.

Als ik over deze week nadenk, en dat deed ik gisteravond, dan moet ik zeggen dat ik het een hele bewogen, heftige week vond.

Dankjewel Piet. Ik maak van deze gelegenheid gebruik om jou te bedanken. Het zijn veel woorden voor elkaar maar dat is ook wel nodig. Piet is de voorzitter die afscheid gaat nemen. Onze onvermoeibare voorzitter. En wat me vanochtend raakte in de woorden van Henk Stoorvogel was de aandacht voor die ene. Die ene die voor je staat, dat het daarom gaat. En als iemand dat heeft belichaamd, als iemand dat heeft laten zien, dan is het Piet Adema onze voorzitter. Dan pakte hij weer de auto en ging hij naar dat ene lid die wel heel veel vragen had. Afgelopen week nog naar iemand in Groningen. Hij reed erheen en zat er de hele avond met die ene.  Piet, dankjewel voor wat je voor ons heeft gedaan. Dankjewel voor alles wat je hebt gedaan. Met hart en ziel heb je je gegeven aan die missie. Ik dank ook voor persoonlijke, hele warme banden die wij hebben gehad. Dat we elkaar altijd konden bereiken, elkaar altijd hebben vastgehouden. Piet, dankjewel!