In deze coronacrisis bevinden veel vrouwen en mannen in de prostitutie zich in schrijnende situaties. De afgelopen maanden waren de seksinrichtingen gesloten maar velen voelden zich genoodzaakt om door te werken. Dat vind ik heel zorgelijk. Juist daarom heeft de ChristenUnie ook altijd gepleit voor financiële steun aan kwetsbare vrouwen en mannen in de prostitutie. We mogen hen niet aan hun lot overlaten. 

Vandaag behandelen we een wetsvoorstel dat er overzichtelijk uit ziet, maar waar grote vragen onder liggen. Overzichtelijk; want de wet heeft op dit moment een gelding voor maar een paar maanden en is alleen voor de openstelling van niet-essentiële sectoren waarvan de mogelijkheid mogelijk niet eens benut wordt, denk aan de reacties van kleinere horeca of de Efteling.

Al ruim een jaar houdt het coronavirus ons in de greep. Het raakt ons allemaal op veel verschillende manieren. Ik denk aan kleinkinderen die hun opa en oma al een jaar lang veel minder zien, laat staan knuffelen, aan jongeren die dag in dag uit achter het scherm hun lessen volgen, aan mensen die hun baan kwijt zijn geraakt of in spanning leven hoe lang dit nog goed gaat. Maar ook aan al die mensen die heftig ziek werden en nog dagelijks de gevolgen voelen, en aan de velen die met verdriet en rouw leven omdat ze geliefden missen. Wie je ook bent, corona beïnvloedt al een jaar lang elke dag ons leven. 

Onlangs kwam D66 met een initiatiefwet om de zogeheten ‘beraadtermijn’ bij abortus af te schaffen. De vijfdagentermijn voordat een abortus kan worden uitgevoerd is volgens D66 ‘betuttelend’ en kan leiden tot ‘onnodige extra psychische druk’. En niemand is voor betuttelen en psychische druk, toch? 

Wat mij raakt in die opstelling, is dat het niet lijkt te erkennen dat abortus een intens moeilijk dilemma is.