Berichten over Gert-Jan Segers

Mirjam Bikker is de nieuwe ChristenUnie-partijleider en fractievoorzitter in de Tweede Kamer. Zij volgt Gert-Jan Segers op, die afgelopen vrijdag zijn vertrek aankondigde. Bikker werd vanochtend unaniem door de Tweede Kamerfractie gekozen en kreeg na afloop de voorzittershamer overgedragen.

Bikker werd in aanloop naar de verkiezingen van 2021 door het bestuur van de ChristenUnie gevraagd om zich kandidaat te stellen voor de Tweede Kamer als één van de gezichten van een nieuwe generatie christenpolitici. Zij was tot op dat moment lid en fractievoorzitter van de ChristenUnie in de Eerste Kamer.

Het zit erop. Het is mooi geweest en nu is het klaar. Dit was het.

Na ruim tien jaar Kamerlidmaatschap en ruim zeven jaar politiek leiderschap is dit het moment dat ik m’n mandaat wil teruggeven. En ik wil jullie dat – na overlegd te hebben met m’n geliefden, de fractie, het landelijk bestuur en het in gebed bij God te hebben gebracht – als eersten laten weten. Jullie zijn degenen die me steeds het vertrouwen hebben gegeven, die al die jaren met me hebben meegeleefd en meegebeden, namens wie ik me steeds vol overtuiging heb ingezet voor God, onze naasten, onze samenleving, de schepping.

Gert-Jan Segers stopt als Tweede Kamerlid en partijleider van de ChristenUnie. Dat kondigt hij vandaag aan in een brief aan de achterban van zijn partij. “Ik heb de kar een tijd kunnen trekken en met jullie steun en de zegen van God zijn we tot hier gekomen,” schrijft Segers. “De ChristenUnie is een partij die midden in de samenleving werk maakt van christelijk-sociale idealen. Er staat een geweldig team en nu is het aan hen om die missie verder te brengen. Ik heb daar veel vertrouwen in.”

Het kerstreces komt eraan. Tijd om te reflecteren op een veelbewogen jaar. Een jaar waarin het gebrek aan verbinding pijnlijk zichtbaar werd. Na hun bezoek aan een Warme Kamer van het Leger des Heils blikken Gert-Jan Segers en Mirjam Bikker terug en kijken ze vooruit. Met een glansrijke rol voor de glitterpen van Albert.

Er zijn momenten geweest dat, als ik het podium betrad en ging speechen, de leden van PerspectieF dan hun bingokaart pakten. In de hoop dat ik die hele kaart volpraatte met ‘Gideonsbende’, ‘hartenklop’, ‘hart en ziel’. ‘Elkaar in de ogen kunnen kijken.’

Dat soort frases.

Ik ga het vandaag hebben over een onderwerp dat misschien ook wel op die bingokaart zou passen, maar wat eigenlijk gauw te mooi, te bijzonder is om op een bingokaart te plaatsen. Dus ga er maar even voor zitten. Want vandaag gaat het echt over het hart van onze roeping, het hart van onze missie, over wie wij zijn en wat onze plek is in het politieke landschap.

Toen ik me realiseerde dat het nu al zo’n twintig jaar is dat ik mijn column voor het Nederlands Dagblad schrijf, leek het me een mooi moment er een punt achter te zetten. Het is mooi geweest.

Ik geef eerlijk toe dat dat besluit samenviel met het moment dat deze krant me pas op een vrijdagmorgen even vol in de maag stompte. Ik schaam me een beetje voor de ontboezeming, maar ik zou niet eerlijk zijn als ik het nu zou verzwijgen. Als Kamerlid heb ik met vallen en opstaan een filter opgebouwd dat me helpt zo goed en zo kwaad als het gaat met kritiek om te gaan. 

Of het uitmaakt dat wij in de coalitie zitten? Het korte antwoord is het nieuws van vandaag dat er een Spreidingswet komt die voor humane opvang van vluchtelingen zorgt en een eerlijke spreiding over alle gemeenten. Overigens heeft die wet veel te lang op zich laten wachten en dat laat precies zien hoe groot de verschillen in de coalitie soms zijn en hoe zwaar de goede stappen in de goede richting soms moeten worden bevochten.

Ik ben weleens ontstemd, maar probeer dat altijd zo snel mogelijk weer uit te praten. Als je boosheid voor jezelf houdt, ontaardt die in rancune. Bitterheid. Het gevoel dat je onrecht is aangedaan. In mijn geval was dat ooit vanwege het gevoel dat mijn vader slachtoffer van onrecht was. Het maakte me onverzoenlijk. Ik hoefde de mensen die hem dat in een kwetsbare fase van zijn leven hadden aangedaan niet meer te zien. Een weinig vruchtbare vorm van sociale wraak, waar ik vooral mezelf mee had.