Nieuws

Wetgeving met betrekking tot huisvesting neemt de afgelopen weken een prominente plaats in op de agenda van deze Kamer. En dat is terecht, want een dak boven je hoofd en het hebben van een plek die je ‘thuis’ kunt noemen is van enorme betekenis. Het bevorderen daarvan door de overheid is zelfs opgenomen in het hoofdstuk ‘grondrechten’ in onze Grondwet.

Toen Nederland in de jaren ’70 van de vorige eeuw te maken kreeg met terrorisme reageerde de overheid behoedzaam, maar vooral ook gefragmenteerd. Onder het glanzende chroomlaagje van de destijds veelgeprezen ‘Dutch approach’ verborg zich niet zozeer een pakketje schroot, maar wel een problematisch gebrek aan eenduidigheid. 

Graag begin ik mijn bijdrage, waarin ik mede mag spreken namens de fracties van de SP en de Partij voor de Dieren, met een driedubbele felicitatie.

Om op te treden tegen ernstige verstoringen van de openbare orde kan het in uitzonderlijke situaties nodig zijn dat de burgemeester of de gezaghebber ertoe overgaat een woning te sluiten. Zelfs onteigening kan uiteindelijk aan de orde zijn. Mijn fractie is het met de Minister eens dat de bestaande bevoegdheid op basis van de Gemeentewet en de Wet openbare lichamen BES niet afdoende is. Uitbreiding en aanscherping zijn nodig en het voorliggende wetsvoorstel biedt die.

Recent verkozen waterschappen en provinciale staten, een nieuw samengestelde Eerste Kamer, de presentatie van het voorgenomen regeringsbeleid op Prinsjesdag en het parlementaire debat daarover tijdens de algemene politieke beschouwingen, de aanstaande Tweede Kamer verkiezingen; de vertegenwoordigende democratie is volop zichtbaar en draait op volle toeren.

Een oude volkswijsheid luidt: “Soms is het middel erger dan de kwaal”.

Ten behoeve van dit debat over de Verzamelwet VWS leid ik uit die volkswijsheid twee denklijnen af. Ten eerste: het in te zetten middel moet zijn afgestemd op de kwaal. En ten tweede: het is mogelijk dat een middel zijn doel voorbij schiet en zelfs kan leiden tot het tegenovergestelde effect. Langs die twee lijnen wil ik mij richten op een specifiek onderdeel uit de verzamelwet waarmee mijn fractie moeite heeft, namelijk de voorgestelde wijziging van artikel 62 Geneesmiddelenwet.

Met enige regelmaat klinkt in deze vergaderzaal parlementair ongenoegen – ook van mijn fractie - over wetsvoorstellen die in mum van tijd in de steigers worden gezet en vervolgens met stoom en kokend water door de beide Kamers geloodst moeten worden. Wat er ook gezegd kan worden van de voorstellen die we vandaag behandelen, haastwerk is het bepaald niet geweest.