Blogs per label

Kleine kinderen die in fabrieken moeten werken. Gezinnen die in onbetaalbare schulden terecht zijn gekomen, en nu praktisch als slaaf worden behandeld door hun schuldeiser. Lokale gemeenschappen die van hun land zijn gejaagd door een grondstoffenbedrijf. Dorpen waar het drinkwater vervuild is geraakt door gedumpte afvalstoffen. Het zijn allemaal voorbeelden van schendingen van mensenrechten als gevolg van het handelen van internationale bedrijven. Kwetsbare mensen staan op vele plekken in de wereld machteloos tegenover grote ondernemingen met aanzienlijke economische macht. Alleen wanneer bedrijven en overheden samen hun verantwoordelijkheid oppakken ter bescherming van mensenrechten, blijven die rechten ook stevig overeind staan.

Wegens de arbeidsmarktkrapte wordt ijverig gezocht naar manieren om mensen meer en langer aan het werk te krijgen. Een voltijdsbonus is de nieuwste politieke vondst die deeltijdwerkers moet verleiden tot een volledige arbeidsweek. Een heilloos middel dat niets oplost. De arbeidsmarktkrapte vraagt namelijk niet in de eerste plaats om extra pogingen nog meer uit onze beroepsbevolking te persen, maar vooral om een diepe herbezinning op onze economie en scherpe keuzes. We moeten onszelf de belangrijke vraag stellen: welke economie is voor ons houdbaar?

Aan de ondertekenaars van de Klimaatbrief,

Dank voor jullie hartenkreet aan ons, christelijke landelijke politici over de staat van de schepping. En laten we maar gelijk met de deur in huis vallen: ook wij maken ons ernstig zorgen. De schepping zucht. En alles is verbonden: zorg voor de aarde is zorg voor onze meest kwetsbare naasten. We hebben deze zomer gezien wat de extreme regenval en smeltende gletsjers hebben gedaan in Pakistan, een land dat zelf nauwelijks heeft bijgedragen aan klimaatverandering, met duizenden doden en miljoenen getroffenen tot gevolg. De ergste droogte in 500 jaar kleurde Noord-Europa dor en geel, en extreme hitte en bosbranden teisterden het Zuiden van Europa. En dit najaar zien we op tal van plekken weersextremen en overstromingen, bijvoorbeeld in Nigeria, die niet zijn te begrijpen buiten manmade klimaatverandering om.

Er is niets zo wonderlijk als het begin van het leven. En er is niets zo kwetsbaar als het begin van het leven. Blijdschap of verdriet, geschenk of gemis, het ligt soms heel dicht bij elkaar. En dat besef ik goed bij het schrijven van deze blog. Bij alle beleid en wetgeving die over het begin van het leven gaat, past die verwondering, past zorgvuldigheid en ook het besef dat dit veel mensen raakt in de mooiste of juist moeilijkste momenten van het leven.

Afgelopen zondag is de Franse filosoof Bruno Latour overleden. Er is veel te zeggen over zijn opvattingen en hoewel ik ze niet alle deel, was hij wel een filosoof die een belangrijke rol heeft gespeeld bij het reflecteren op de houding van de mensheid ten aanzien van de aarde. Hij pleitte voor aandacht voor de delicate en fragiele verbanden die ons samenhouden. Latour was ook katholiek en verwelkomde het Laudato Si' van paus Franciscus. Het ging er net al over. Eindelijk werd de schreeuw van de schepping verbonden met de schreeuw van onze armste naasten, want alles is verbonden. En de vraag hoe we omgaan met onze aarde is dezelfde vraag als hoe we omgaan met de meest kwetsbaren op deze aarde.

De ChristenUnie doet aan de Eerste Kamerverkiezingen in 2023 mee met een solide en herkenbare kandidatenlijst. Tineke Huizinga is voor het eerst lijsttrekker, Eric Holterhues is op plek drie de hoogste nieuwkomer. De eerste vier kandidaten op de concept-kandidatenlijst brengen een enorme hoeveelheid politieke, juridische, financieel-economische en ethisch-filosofische ervaring mee. De ChristenUnie heeft nu vier senaatszetels en wil dat resultaat evenaren.

Johan Remkes geeft ons met zijn advies de kans om een nieuwe start te maken en die kans moeten we wat mij betreft met beide handen aangrijpen.

Ik ben weleens ontstemd, maar probeer dat altijd zo snel mogelijk weer uit te praten. Als je boosheid voor jezelf houdt, ontaardt die in rancune. Bitterheid. Het gevoel dat je onrecht is aangedaan. In mijn geval was dat ooit vanwege het gevoel dat mijn vader slachtoffer van onrecht was. Het maakte me onverzoenlijk. Ik hoefde de mensen die hem dat in een kwetsbare fase van zijn leven hadden aangedaan niet meer te zien. Een weinig vruchtbare vorm van sociale wraak, waar ik vooral mezelf mee had.