Berichten over Coronacrisis

Het is vandaag dankdag. En misschien voelt het helemaal niet als een dankdag. En toch wil ik er even bij stilstaan.  En ja, we nemen maatregelen. Ingrijpende maatregelen die ons allemaal raken. 

Maar toch is het wel mooi om dankbaarheid uit te spreken, richting de mensen in de zorg, onderwijs, politie, hulpdiensten, ambtenaren, richting vrijwilligersorganisaties, kerken. Mensen die echt aandacht aan een ander willen besteden. Maar ook dankbaarheid aan deze bewindslieden die dag en nacht werken in deze crisis en hun beste krachten daaraan geven. Dank daarvoor!

Het gaat niet goed. We nemen stevige maatregelen. Er is een gedeeltelijke lockdown. En dat doen we op hoop van zegen. 

Toch vraag ik, in navolging van collega’s, om een moment van zelfreflectie. En dat doe ik niet vanaf de maan, alsof ik er helemaal geen deel aan heb. Ik doe dat vanuit grote betrokkenheid. Maar toch. Is het dan toch te laat? Toch te weinig? Is dan toch de opschaling van de testen zodanig niet goed gegaan dat we er niet klaar voor waren, voor die tweede golf? 

Het is nog maar een half jaar geleden dat het coronavirus onze samenleving zo ontzettend hard trof. Ik denk terug aan de overvolle IC’s en de zorgmedewerkers die dag en nacht in touw waren en tot het uiterste gingen om voor de mensen die ziek waren te zorgen. In deze crisis nam het kabinet ongekend ingrijpende maatregelen die ons allemaal raken in ons dagelijks leven. 

We konden niet meer gewoon naar de kerk en naar school, niet op bezoek bij je vader of moeder in het verpleeghuis, we werden gevraagd zoveel mogelijk thuis te blijven, niet meer naar ons werk, en opa’s en oma’s konden hun kleinkinderen niet meer knuffelen. En ook al weet ik dat in het boek Prediker staat dat er een tijd is om te omhelzen en een tijd om afstand te houden, nog steeds vind ik het moeilijk om te zien hoe het leven en onze samenleving in korte tijd zo is veranderd.

Voor wie niet beter weet, leek Staphorst de afgelopen dagen het epicentrum van de verspreiding van het coronavirus. Zo’n beetje heel Twitter, Facebook en ook veel gewone media oordeelden hard over een kerk in Staphorst. Berichtgeving daarover was niet eens altijd zorgvuldig, maar leidde vervolgens wel tot een nieuw besluit om het maximaal aantal bezoekers terug te brengen naar 30. Een ingrijpend, pijnlijk en ook verbazingwekkend besluit. Zeker omdat het epicentrum van de Coronocrisis helemaal niet in de kerken ligt. Integendeel. Dankzij grote zorgvuldigheid vindt maar 0,1% van de besmettingen in een religieuze bijeenkomst plaats.

Het is nog maar kortgeleden dat het coronavirus onze samenleving heel hard trof. Ik denk terug aan de overvolle IC’s en de zorgmedewerkers die dag en nacht in touw waren om de zieken te helpen. In deze crisis nam het kabinet ongekend ingrijpende maatregelen die ons allemaal raakten in ons dagelijks leven. 

Aan het begin van de crisis zei de minister-president dat we met 50% van de kennis 100% van de besluiten moeten nemen. We zijn nu tien weken verder. We weten meer, maar natuurlijk nog steeds uit die achteruitkijkspiegel. Als we vooruitkijken, is het nog altijd mistig. Dat maakt sturen en bijsturen lastig.