Berichten geschreven door Hendrik-Jan Talsma

Stel dat uw samenkomst wordt bezocht door iemand die prachtige kleren en een gouden ring draagt, en tegelijkertijd door een arme in haveloze vodden. Als u dan de eerste met alle zorg omringt en hem een mooie plaats aanbiedt, terwijl u tegen de tweede zegt dat hij mag blijven staan of bij uw voetbank op de grond kan zitten, “hebt u dan niet onder elkaar een onderscheid gemaakt en bent u zo geen rechters geworden met verkeerde overwegingen?”

Het pakket van wetsvoorstel en novelle dat we vandaag in deze Kamer behandelen kent inmiddels een lange totstandkomingsgeschiedenis en als deze Kamer niet zogezegd een ‘digitale Kamer’ zou zijn geweest zouden we tegen een onfatsoenlijk dik pak papier aangekeken hebben. Die lange voorgeschiedenis in combinatie met de bijna ongrijpbare breedte van het etiket ‘digitale overheid’ draagt het risico in zich dat het geheel een wat afstandelijk, abstract en theoretisch karakter krijgt.

We bevinden ons in hoogst verwarrende, soms zelfs angstaanjagende tijden. Het aantal crises is overweldigend. We zien een kabinet en een minister van Financiën die van ijsschots naar ijsschots springen en dat met een zekere behendigheid doen. Daarbij wordt niet geschuwd om tientallen miljarden uit te trekken voor crisisbestrijdingsmaatregelen. Nood breekt wet, zo luidt het adagium. Kritiek was er ook. Zo zou het kabinet te lang getreuzeld hebben met daadkrachtig beleid. 

Nadat het voorliggende wetsvoorstel door de Tweede Kamer was aanvaard liet mevrouw Bromet namens de initiatiefnemers weten: “Het was een hele interessante politieke reis tot nu toe en die willen wij heel graag voortzetten in de Eerste Kamer.” Namens mijn fractie heet ik de indieners dan ook van harte welkom op hun volgende bestemming en wens ik hen in ons midden een interessant en verfrissend vervolg van de reis.

De behandeling van dit wetsvoorstel past uitstekend in het politieke jaargetij waarin we ons lijken te  bevinden en dat gekenmerkt wordt door evaluaties, zelfevaluaties, blikken in voorgehouden spiegels en onderzoek naar eigen handelen. De benaming van deze Kamer als ‘chambre de réflection’ lijkt wel actueler dan ooit.  

Sinds 2012 kent het Nederlandse strafrecht een zogeheten taakstrafverbod, vastgelegd in art. 22b Sr. Het voorliggende wetsvoorstel is een uitbreiding daarvan die het opleggen van een taakstraf verbiedt bij een veroordeling wegens – kort gezegd – het gebruik van geweld tegen personen die een publieke taak uitoefenen.

Hoewel het niet bedoeld is als een ongepaste zelffelicitatie stelt mijn fractie met genoegen vast dat deze Kamer aan het begin van een nieuw parlementair jaar twee belangrijke thema’s letterlijk en figuurlijk naar voren haalt. Binnenkort debatteren we over de zelfevaluatie van de Kamer naar aanleiding van de toeslagenaffaire en vandaag spreken we met de parlementaire onderzoekscommissie antidiscriminatiewetgeving over het rapport ‘Gelijk recht doen’. De prominente placering van beide debatten op de Kameragenda is wat mijn fractie betreft een terechte onderstreping van het belang van deze – deels met elkaar verwante – onderwerpen.